Einde verhaal. Over en sluiten, definitief klaar, helemaal finito. De beslissing is nu écht gevallen. Hij wil niet meer, zegt dat hij niks meer voelt en dat het nooit meer goed komt.

Iéts in me zegt dat hij liegt?¢‚Ǩ¬¶maar wat dan nog? Blijkbaar wil hij het zo. Blijkbaar heeft hij alle gevoelens verdrongen of denkt hij dat dat zo is. Blijkbaar wil hij dat het voorbij is en is zijn verstand sterker dan zijn eventuele gevoel. "Als het uit is, kan ik je tenminste ook geen pijn meer doen."

De avond nadat per telefoon de beslissing gevallen is, komt hij een geleende videoband terugbrengen. We zitten op de bank, er valt een ongemakkelijke stilte en dit is één van die zeldzame momenten dat ik weer eens met mijn bek vol tanden sta. We babbelen wat over simpele alledaagse dingetjes, hij vraagt wel drie keer of ik die dag nog iets leuks gedaan heb en ik vraag me af of hij mijn antwoorden van de vorige twee keer echt niet gehoord heeft of dat het hem gewoon niet boeit.
"Nou,"zegt hij dan opeens. "Zullen we maar een potje toepen dan?"
"Euh?¢‚Ǩ¬¶ja, best,"stamel ik en hij begint de kaarten te schudden. We spelen twee potjes: de ene win ik, de andere wint hij. Hij besluit nog een sigaret te roken voor hij weer opstapt.

Er raast een storm door mijn lijf en ik moet een paar keer diep ademhalen om mezelf rustig te houden. Wat is dat toch met die jongen? Zelfs de manier waarop hij rookt is mooi, is erotisch, is aantrekkelijk. Hij kijkt me aan en ik voel me week worden van zijn ogen.
"Misschien is het beter als we elkaar minder zien,"zegt hij dan.
Ik maak een schouderbeweging. Jouw feestje, jongen. Als jij dat wilt, prima. En misschien heeft hij gelijk en os het ook wel beter ?¢‚Ǩ‚Äú want elke keer als ik hem zie, dan geeft hij me onbewust door zijn tegenstrijdige gedrag toch weer hoop. Hoop die me uiteindelijk kapot maakt.
"Ja, dan kun je mij gaan vergeten. Als je mij steeds ziet, wordt dat alleen maar moeilijker en krijg je weer hoop en zo. Dan kunnen we elkaar maar beter wat minder zien,"zegt hij, en als ik hem aankijk en hij mijn ogen ziet, voegt hij er zachtjes aan toe: "Toch?¢‚Ǩ¬¶? Of niet?¢‚Ǩ¬¶?"

"Het maakt mij niet uit,"zeg ik stoer en inwendig vervloek ik mezelf. Waarom kan ik niet gewoon zeggen dat ik inderdaad graag wil dat hij uit mijn leven verdwijnt? Waarom kan ik mijn verstand niet laten spreken? Waarom kan hij me nog steeds raken? En waarom is hoj niet wat standvastiger in zijn beslissing, inplaats van dat de twijfel uit zijn houding, ogen en stem straalt? Er is zo ontzettend veel gebeurd tussen ons, dat ik godsgelukkig zou moeten zijn dat ik van hem af ben. Maar dat ben ik niet, helemaal niet. Want ondanks dat ik nu onverschillig doe om hem niet te laten zien hoeveel pijn het me doet om hem te laten gaan, jankt mijn hart van binnen. Ik kijk hem aan en smelt ter plekke bij het zien van de zachtheid in zijn ogen.

Hij hakt de knoop uiteindelijk ook niet door, en vertrekt met een "we zien wel hoe het loopt". Verward blijf ik achter als hij de deur uitgaat. Drie weken geleden lag hij nog met zijn hoofd in mijn schoot bij me te slapen. Zaterdagnacht nog pakte hij mijn hand en hield me heel stevig tegen zich aan. Een week geleden sliep ik nog met hem. En nu?¢‚Ǩ¬¶nu is alles definitief voorbij. Het was al uit, maar al die tijd bestond er nog iets tussen ons. Nu is ook dat voorgoed weg. En waarom? Omdat hij het niet toelaat.

Ik ga op de bank zitten en plotseling schiet de tekst van een smsje door mijn hoofd, dat hij me ooit op een vrijdagavond, toen alles nog goed was, stuurde. Ik zat op dat ogenblik in de kroeg; hij zat bij vrienden en ik informeerde plagend per sms of hij al dronken was. Een paar minuten later kwam er terug: "Helemaal kort. Ogen zitten dicht. Maak jij ze open?"

Later die nacht heb ik ze inderdaad open gemaakt, die ogen. En ze bleven open, totdat we heel vroeg in de morgen uiteindelijk pas in slaap vielen. Maar zo graag had ik ze voorgoed open gemaakt, zo graag had ik hem allemaal nieuwe en mooie dingen willen laten zien die hij nog nooit eerder in zijn leven had gekend. Doe ze maar open, schat, jouw ogen zijn mooi genoeg om aan de hele wereld te laten zien!
Maar het is te laat, het is voorbij. Ik mag zijn ogen nooit meer openmaken. Letterlijk niet meer, maar figuurlijk ook niet. Hij houdt ze stevig dicht, om ze te beschermen tegen het zand waar hij zijn hoofd in heeft gestopt.

Ik pak een sigaret en kruip in een hoekje van de bank. Misschien is het goed voor hem om nog een tijdje met gesloten ogen door de wereld te blijven rondlopen. Hij botst ongetwijfeld keihard tegen een aantal muren - want met je ogen dicht zie je niks - maar wie weet heeft hij dat nodig. Ik kan hem niet meer leiden, ik kan hem niet beschermen, ik moet hem loslaten. Ooit zal ik me echt wel weer gelukkig voelen zonder hem.

Maar nu nog even niet.