Hallo allemaal,

Vier maanden terug is het uitgegaan met mijn vriendin en moet mijn verhaal, net als alle anderen hier, even kwijt.
We hebben meer dan drie jaar een relatie gehad, en tijdens de relatie was ik altijd degene die twijfelde. Dat deed haar altijd erg pijn, zij had al die tijd een uitgesproken "ik blijf altijd bij jou" gevoel. Wanneer zij zoiets tegen me zei, schrok ik daar nogal van. Ik ben/was nogal rationeel, en zoiets kun je nooit zeker weten. Doordat zij dit gevoel altijd had, en ik degene was die zo nu en dan ging twijfelen, wist ik ook zeker dat zij het er enorm moeilijk mee zou krijgen. Ik zou er wel snel overheen komen dacht ik... De eerste maand had zij het er erg zwaar mee, ik hield me echter full-time met stomme computerafleiding bezig. Na die maand gingen we weer afspreken en smsen/msnen. Alles ging goed en wel, totdat zij mij ineens op de feiten drukte. Ze maakte me heel erg duidelijk dat we niet meer dan vrienden waren. Toen pas drong het tot me door dat ik haar echt zou kwijt raken.
Dit is nu een maand terug, en sindsdien ben ik een wanhopig hopeloos wrak. Ik mis haar extreem, en ben totaal de controle kwijt. Zoals ik al zei was ik altijd heel rationeel en sterk, heb ook een vervelende ziekte overwonnen zonder veel verdriet (met haar steun). Maar nu eet en slaap ik slecht, kan ik aan niets anders denken, en doe ik vrijwel alles op het lijstje wat je niet moet doen bij liefdesverdriet.
Het moeilijkste vind ik nog het uberhaupt accepteren dat het uit is. Hierna kan ik pas los gaan laten, maar het gevoel is zoveel sterker dan mijn verstand nu. Ik heb nog steeds (valse) hoop, zij smste me nog eens dat ze me wel miste 10 dagen terug. Dit terwijl ik gevraagd had om geen contact meer te hebben omdat ik haar miste. Zo'n smsje helpt mij natuurlijk niet... Ondertussen laat ze wel op alle mogelijke manieren weten hoe geweldig haar leven nu is. En wil ze heel graag contact met mij houden en "goede vrienden" blijven. Ik geloof daar niet zo in... Ik heb het gevoel dat ik nu ook maar het beste een goed nieuws act moet gaan opvoeren, en niet meer laten zien dat ik haar mis. Ook ten opzichte van vrienden en familie, want word een beetje meelijwekkend zo. Dit is alleen zo tegennatuurlijk, en dan blijf je met de gedachte zitten of zij mij niet toevallig wel gaat missen nog....