Het is al ruim een jaar geleden dat mijn relatie is verbroken. Tot de dag van vandaag heb ik het er nog steeds heel erg moeilijk mee. Ik kom haar elke week tegen en ik blijf de hoop houden dat het ooit weer goed komt tussen ons. Ik moet afstand van haar doen, ik moet haar ontwijken maar ik kan het niet.
Ik blijf haar opzoeken en fiets nog regelmatig langs haar huis in de hoop een glimpje van dr op te vangen.

Ik heb ook perioden gehad dat het iets beter met mij ging, dat waren de dagen dat ik het druk had met school, dit is een hele goeie afleiding voor mij geweest. Nu de de vakantie begonnen is wordt het gemis alleen maar erger.

Ik vraag me elke minuut van de dag af waar ze is, wat ze aan het doen is, wanneer ik haar weer tegen kom enz enz..

Als ik haar alleen al gezien heb is mijn hele dag weer goed, maar als ik haar de volgende dag niet tegen kom voel ik me gelijk heel erg ongelukkig. Ik ga met allemaal vragen zitten 'Waarom ben ik haar vandaag niet tegen gekomen op het station?' 'zou ze misschien naar een nieuwe vriendin zijn?' 'Is ze ziek?' 'Ontwijkt ze me?' 'Hoe lang duur het voordat ik haar weer ga zien?' 'Is ze op vakantie?' enz.

Ik weet op dit moment echt niet wat ik er mee aan moet en ben aant overwegen om naar een psychiater te gaan. Ik vecht al een jaar tegen het verdriet en val vaak huilend in slaap.
De tijd gaat erg langzaam zonder haar, de dagen lijken wel maanden te zijn. Ik heb op dit moment geen school, kan geen vakantiewerk vinden, heb veel vrienden verloren etc. Ik vul me dagen met een beetje hangen achter de pc, alleen film kijken en af en toe dwing ik mezelf naar de sportschool te gaan.

Het komt nooit meer goed tussen ons maar ik kan dit niet accepteren en blijf hoop houden. Het maakt het ook nog eens ontzettend moeilijk dat ze een paar straten verder woont. Ik zie de toekomst absoluut niet positief in, ik ben niks zonder haar en ik laat al mijn geluk afhangen van haar.
Zei denkt waarschijnlijk geen minuut aan mij maar dit dringt allemaal niet tot me door, dat ik door moet gaan met mijn leven en het een plekje moet geven.

I miss you so