Heel erg bedankt voor je steun. Wat rot voor je dat je ook zo vaak gekwetst bent.
Hij wil er niet meer over praten... het is echt over... Dit is zijn manier van afsluiten, helaas. Hij heeft mij verteld dat zijn relaties ook nooit lang duurden...Alle relaties lieopeen op de klippen omdat de dames vonden dat hij te gesloten was (alarmbellen???). Hij heeft aangegeven dat hij zich het lekkerst voelt door hard te werken. Een baan van 40 uur in de week en daarnaast in de horeca in het weekend (2 avonden/nachten). Lekker makkelijk.... Maar goed. toen kwam ik dus in zijn leven.. Hij dacht dit is ze, hier ga ik voor.. Ik had mij inmidddelds
ontwikkeld tot de zelfstandigste meid op aarde.. Eigen huis, goeie baan, grote zoon die ik altijd alleen heb opgevoed (17 jaar), leuke vrienden..Hij vroeg veel aan mij, veel aandacht, wilde veel tijd met me doorbrengen. Wilde graag een toekomst met me opbouwen. Hij vroeg me zelfs op een dag welke perspectieven of garanties ik kon bieden. Hij bedoelde dan: welke richting wil je op over een jaar of 2 jaar? Ik vond dat altijd een moeilijke vraag omdat ik niet beter weet dan dat ik samen met mijn zoon in 1 huis woon en me eigenlijk daar ook mee bezighield. Het losmaken van een zoon kost tijd en ik kon hem geen termijn geven. Ik heb hem wel duidelijk gemaakt dat hij de man voor mijn was. Ik voelde me vaak heen en weer geslinger tussen hem en mijn thuis. Een dubbelleven. Nu ik er over nadenk matchte het niet echt tussen hem en mijn zoon. Hij bleef daardoor weg uit mijn huis en moest ik veel inspanning leveren om beiden tevreden te houden (wat belachelijk klinkt dat nu). Het langdurend onder spanning leven en het veranderen van baan (intern) heeft mij wel een uitputtingsslag opgeleverd. Dat merk ik nu. Eigenlijk heeft hij in het begin van de relatie heel erg aan mij getrokken en heeft het lang geduurd voordat ik mezelf voor 100% kon geven. En op het moment dat ik zover was heeft hij me laten vallen... zo voelt het. Hij heeft waarschijnlijk zijn oude leventje weer opgepakt. Gevlucht in het werk.. en weer gesloten als een oester. Ik begrijp het wel. Hij zou gek zijn om van zich laten horen, dan bestaat er een risico dat hij geen controle meer heeft over zijn gevoel. Wegblijven is voor hem de makkelijkste oplossing.
.. Hard werken, niet meer aan pro Hij heeft zich een ee

Bedankt voor je reactie..dat voelt als steun en voelt goed. Omdat ik het niet meer trok heb ik me ziekgemeld en inmiddels in therapie. Tijdens de relatie zelf heeft hij mij al 3 keer laten zitten (gezegd dat van zijn kant de relatie over is). Er waren verschillende redenen:
we verschillen te veel van elkaar, we hebben andere toekomstperspectieven, hij ligt niet op 1 lijn met mijn zoon, hi heeft het gevoel dat hij stilstaat...Echter na 2 weken of zo zocht hij weer contact met mij. Allerlei verklaringen gaf hij dan op: ik ben dom geweest, ik hou van je, deze keer laat ik je niet meer gaan. Hij gaf me telkens het gevoel dat ik de vrouw van
de wereld was. De enelaatste keer was op 4 juli....toen hij na 2 weken weer contact opnam
en mij de hemel inprees dacht ik: nu overkomt mij dat niet meer ik ga nog meer mijn best doen zodat hij me niet weer afstoot. De periode tussen 4 juli en de laatste keer dat hij mij de deur wees was een hel... Uiteindelijk hakte hij de knoop door op 20 augustus. Hij was deze keer zeker van zijn zaak. Hij wilde er niet meer over praten... Hij vertelde dat hij het gevoel had niet meer zichzelf te kunnen zijn, niet te kunnen voldoen aan mijn wensen. De hel waar is over sprak, is een periode waarin ik het gevoel had hem te willen overtuigen van mijn goede "bedoelingen", hij hoefde toch niet steeds weg te lopen als het moeilijk werd..emotioneel was hij er niet voor mij...Het had een averechtse werking. Hoe kwetsbaarder ik me opstelde des te afstandelijker werd hij. Inmiddels had ik hulp gezocht bij een therapeut en had ik me ziekgemeld (tijdens de laatste 2 weken van onze relatie). Ik voelde me niet begrepen en ik begreep hem ook niet. "waarom kon hij er niet voor me zijn"? Ik probeerde bij mijn therapeut uit te zoeken of zijn kritiek terecht was. Ik ontdekte tijdens deze gesprekken veel over mijn eigen gedrag en wilde dit graag met hem delen. Hij stond er niet meer voor open.
In al die weken dat ik thuis ben, ben ik me gaan verdiepen in het onderwerp relatie/liefde, m.n. over over vrouwen dit te veel in een relatie investeren enz. Met als doel: nog meer zelfinzicht en ter preventie(?). Echter..ik heb het gevoel dat ik het allemaal teveel bij mezelf zoek.. en omdat ik er met hem niet meer over kan praten wordt het alleen lastiger.

Ik ben er achter gekomen dat ik teveel heb geinvesteerd in deze relatie.. Ik had na de 2e keer dat hij er een punt achter zette moeten inzien dat dit naar niets leidde. Het is nu de volgende ochtend en natuurlijk heeft hij niet gereageerd (gelukkig niet)... Ik zie nu weer in dat hij er niet was als ik het moeilijk had en er ook nooit zal zijn... vraag is natuurlijk: waarom doe ik mezelf dit dan aan?

Ik ben in mei op mijn initiatief van werkplek veranderd. Hierdoor heb ik wel een compleet andere functie gekregen..met nieuwe collega's en een nieuwe baas. Het was moeilijk om me naar 2,5 maand ziek te moeten melden..