Ja, toch maar een nieuwe blog schrijven. Niet omdat ik mij zo erg rot voelde vandaag maar omdat je tot vervelends toe constant in mijn hoofd zit, gedachtes over morgen. Hoe zal het morgen zijn na jou twee weken niet gezien te hebben? Zullen wij elkaar gemist hebben, zouden onze hart een sprongetje maken van verliefdheid nog? Ik weet dat jij mij gemist hebt, jij weet dat ik jou gemist heb. Maar toch twee weken elkaar niet gezien te hebben, dat is bij ons nog nooit voorgekomen "ja dat is juist de bedoeling van een time-out". Maar oh ach ik zou bijna hopen dat ik niet naar jou toe hoefde te gaan, je niet meer hoefde te zien. Wat heb ik afgelopen dagen/weken vaak aan jou gedacht en gehoopt je weer te zien. Maar op dit moment ben ik angstig, angstig voor de waarheid misschien? Angstig voor wat komen gaat? Angstig voor de vragen die uit mijn mond zullen rollen, terwijl ik het niet wil? Bah, wat een hekel heb ik aan mijzelf en deze situatie, ik wil dit helemaal niet!

Ik heb over twee week tentamen, tentamens voor mijn studie waarvoor jij mij grotendeels in hebt gemotiveerd en gestimuleerd "jij die altijd vertrouwen in mijn kunnen had", jij die altijd voor mij klaarstond als ik iets niet begreep! Nu sta ik er alleen voor, nu moet ik alleen de boeken en alle verslagen van colleges gaan doornemen. Heb ik de puf of sowieso de moed ervoor, helaas niet meer! Ik weet dat mijn opleiding hier niet onder zou moeten leiden, maar ach wat baal ik hiervan en ach wat zijn gedachtes ergens anders lief. Ik wil jou weer vasthouden en zoenen en je zeggen dat ik van je houdt zoals ik altijd gedaan heb. Wij waren zo een leuk stel, ja met onze ups en downs maar jij kon dat niet meer handelen op den duur toen jij uitgeput raakte en geen energie meer voor de leuke dingen en ook de minder leuke dingen kon opbrengen. Alsjeblieft schat, vind jezelf weer terug en mij... laten wij elkaar weer opnieuw leren kennen langzaam aan met kleine babystapjes.

.... in afwachting voor morgen.
singlelady29