Inderdaad, je moet er helaas zelf aan werken. Je kan jezelf meermaals afvragen waarom het is misgelopen, hoe, waar door wie, wat je zou kunnen veranderen mocht je terug in de tijd kunnen gaan etc.... Bij mij was het ontbreken van enige vorm van empathie bij mijn partner (behalve dan een dikke knuffel toen mijn oudste kat stierf) wel het breekpunt. Ik ben er nog mee doorgegaan, maar uiteindelijk ging het niet meer. Ik dacht dat ik opgelucht zou zijn dat de relatie afsprong, maar ik voelde me ellendig en ik begreep niet waarom. Ik begrijp het nu al iets beter, nog niet helemaal, maar het is een begin. En de pijn voelt nu ook wat draaglijker aan. Ik heb nog slechte momenten hoor, het ging om een 3,5 jaar durende relatie en hij is nog maar sinds zaterdag weg, maar ik zie nu toch al een lichtpuntje aan het einde van de tunel en begrijp dat dit de enige juiste keuze is voor ons allebei.
Veel spreken, en meermaals je verhaal doen, is een goed begin.

Sterkte en als je wil, aarzel niet om een berichtje terug te sturen.

Dank voor je reactie. Tja, het proces van loslaten is zo moeilijk, ik wil hem ieder moment van de dag bellen of spreken, maar had met mezelf afgesproken te wachten tot hij contact zou opnemen. De lijst met praktische zaken had ik inderdaad al eens naar hem toegezonden en daar zouden we het later nog eens over hebben, maar eerst wilde hij nog gewoon praten. En ik dus maar wachten. Ondertussen heb ik gisteravond toch eens zijn inbox bekeken (wist zijn wachtwoord nog). Ik weet het, heel erg stom om te doen! Ik vond een mail van gisteravond waarin hij blijkbaar een bod op iets van marktplaats heeft gedaan (tja voorlopig staat alles nog bij mij dus hij moet wat....) en dat was ondertekend met Rianne (wel op zijn emailadres). En het was ook op iets waarvan ik weet dat hij dat echt afschuwelijk zou vinden.... Ik dus meteen in paniek en hem geprobeerd te bellen. Ook stom natuurlijk. Achteraf gelukkig kreeg ik hem niet te pakken (ik heb maar geen bericht achtergelaten) maar kreeg net een sms dat hij vanavond contact zou opnemen.

En nu zit ik mezelf dus compleet gek te maken..... is er een verklaring voor dat hij een mail stuurt met een andere naam? Of heeft hij echt al iemand anders (ik ken alleen niemand met de naam Rianne)? En had hij haar al voordat onze relatie eindigde? Ik kan echt nergens anders meer aan denken.....

Zoveel mensen (including myself!) hebben hem zo vaak gevraagd of hij een ander heeft en hij heeft altijd keihard beweerd dat dat niet het geval is. Kun je zo snel iemand anders leren kennen?

En moet ik hem nu via de telefoon met dit confronteren? Dan weet hij ook meteen dat ik in zijn inbox heb lopen speuren.....

Het is echt om gek van te worden! Net nu ik had besloten om sterk te zijn en te wachten tot hij contact zou opnemen...

Ik weet het echt allemaal even niet meer