Ik zie voor het eerst deze site. Ik heb dezelfde gevoelens als de meesten van jullie. Na 2,5 jaar relatie is het uit. Het ergste is dat ik nog bij hem in de klas zit. Volgend jaar moet ik notabene met hem afstuderen.
Ik heb geen contact meer met hem, aangezien we nu stage lopen. Hij mailde de eerste weken constant, waarop ik niet reageerde. Twee weken geleden hebben we een uur gebeld. Het voelde goed en leuk. Ik hoorde de dingen weer, waarom het uit was. Zijn moeder had veel invloed op hem. Hij deed precies wat ze wou. Hij koos zijn moeder boven mij. Zijn moeder deed bot tegen mij, om mij meer weerwoord te laten krijgen. Hij zei er niets van. Ik moest alles maar pikken. Telkens ging ik er met hoofdpijn of buikpijn heen. Dat is toch niet goed. Maar hij deed net of ik veel voor hem betekende, maar ik vraag het me af. Als je echt gek op iemand bent, dan neem je het toch voor degene op. Tenzij ik niet gelijk had. Maar zijn moeder deed zo zonder enige aanleiding. Hij zei dat hij zich anders had voor gedaan tegenover mij. Dat doet echt wel pijn. Ik weet wel dat het zo beter is en dat het toch niet zou willen. Maar ik mis hem wel. We waren constant bij elkaar. Alleen dit schooljaar niet aangezien we stage liepen. Het is nu bijna acht weken voorbij, maar ik mis hem nog. En heb de neiging om te smsen of mailen. Ik weet dat ik het NIET moet doen. Dan denkt hij " zie maar ze reageert wel" en heeft hij zijn doel bereikt. Ook uitgaan en terug naar huis rijden.. dat zijn moeilijke situaties. Normaal gesproken zat hij naast me en klets je gezellig. We hebben er samen een punt achter gezet, maar wel heel onverwachts. Zijn enigste reden was dat ik te gevoelig was voor hem... Hij werkte constant, alle vakanties ging hij werken. Hij dacht er niet aan dat ik het misschien leuk vond om wat samen te doen. Vooral met uitgaan als je andere stelletjes ziet voel je je eenzaam. Ik zie nu al tegen de zomervakantie op. Nu met stage zit ik ook vaak alleen. Ik ga er mee naar bede en sta er mee op... Telkens denk ik "kom op, hij is het niet waard". Ik weet het ook wel dat hij me niet waard is, maar toch doet het pijn. Ik denk dat ik meer zijn aanwezigheid mis. Een vriend waar je alles mee deelt. Vrienden weten niet hoe het voelt... Door de dingen van jullie te lezen, merk ik dat je elkaar er door kunt helpen. Ik denk dat wanneer er een nieuwe liefde in je leven is, dat het dan pas beter zal worden. Hoe denken jullie daarover?