Heb hem geen mail geschreven vanavond... Ben er niet eens aan begonnen.. Heb zelfs bijna de hele dag whatsapp niet gecheckt. Ik moet, zal en wil ook sterk worden. Heb hem wel uitgenodigd voor een spelletje op Iphone. Zodat ik wel op die manier even contact met hem heb. Gewoon heel efkes af en toe. Niet te hard, niet te snel.

Mijn gedachten gaan gelukkig ook niet continue naar 'm toe. Da's al heel wat. Ik denk nu voornamelijk: 'hoe het ook loopt, ik blijf bij mezelf'. Ik neem het advies ter harte 'laat hem maar de eerste stappen zetten'.. Da's verdomd moeilijk kan ik je zeggen. God wat zou ik graag met hem praten en bij hem de angel eruit halen. Ergens denk ik namelijk dat hij gelooft dat hij geen geluk verdient. Dat hij het zichzelf niet waard vindt. Dat hij niet waardevol is. Ben het ZO ONEENS met hem. Maar ik kan dat niet zeggen. Heb het trouwens eerder wel eens gezegd. En dat ik het oneens ben is ook wel heel duidelijk op te merken uit de liefde die ik naar hem uit. Maar. Hij moet er zelf uitkomen. Dit is zijn proces met name. Ben er wel errug bij betrokken, maargoed.. M'n moppie..

Volgens mij heeft hij ook een heel ander begrip van liefde. Voor hem is liefde pijn denk ik. (natuurlijk is alles wat ik vanuit hem denk invulling.. Echt zeker weten doe ik het niet, al zit ik er niet echt ver naast denk ik). Sinds zijn jeugd heeft hij weinig liefde gekend.. ook gepest op school. 11 jaar huwelijk zonder genegenheid.. Het is een kwestie van onvermogen of nee machteloosheid wat ik voel als ik denk aan mijn liefde voor hem en het feit dat hij dat eigenlijk nog helemaal niet kan ontvangen omdat hij nog zo dicht zit en er niet in durft te geloven. Daarom.. geduld. Aandacht. Liefde. En nog meer geduld.
Argh. Ik ga zo maar lekker slapen.

Knufjes voor iedereen en voor mezelf!
Liefs,
Mupje