Pfoe, wat een weekend. Vrijdagnacht kwam ze terug uit bed, ze moest kwijt dat ze verliefd op een ander was. Dat ze daar niks mee ging doen, maar dat dat onze relatie onder een vergrootglas heeft gelegd en dat ze er geen toekomst in zag. Diezelfde avond zaten we nog kroelend op de bank. Ik was flabbergasted. We hebben nog wat gepraat en ik heb de boel rationeel opgepakt, dat ik ook wel inzag dat het de laatste tijd niet zo liep, etc. zij is die nacht bij haar zus gaan slapen.

We waren elkaar eerste echte relatie. We waren allebei eind twintig en laatbloemers. In de laatste 5 jaar zijn we allebei gegroeid en veranderd. Zij van onzekere, wat afhankelijke meid, naar een zelfstandige vrouw die haar zaakjes goed regelt en zich minder aantrekt wat de rest denkt. Ik van totaal sociaalvreemd naar een tikkie meer normaal

De volgende dag kwam ze langs om verder te praten. Ik heb nog een lijmpoging gewaagd, maar ze was volhardend dat ze voor zichzelf koos en dat ze erg verdrietig was dat ze me daarmee zoveel pijn deed. We hebben wat afgehuild. We hebben gezegd dat we elkaar nog wel in ons leven willen hebben, als "beste vriend en vriendin". Ik hoop dat het lukt. Ik vind haar een top meid, die ondanks haar ziekte zoveel voor elkaar heeft gekregen. Maar wie weet is de realiteit anders. Er zijn wenig mensen die nog op goede voet staan met exes. Die spanning blijft lijkt me. Ook het idee dat ze ooit met iemand anders een relatie, haar wereld, haar bed zal delen voelt ontzettend vreemd.

Eigenlijk besef ik nu pas, een dag later, dat ze me in de steek laat. Dat ze een eigen leven gaat leiden, zonder 'ons'. Ik raak m'n maatje kwijt waar ik 5 jaar mee heb doorgebracht. Die me door en door kent, met al m'n eigenaardigheden. Dat komt hard aan. Rationeel weet ik dat het de betere keuze is. Zij is enorm zorgbaar, ik ben daar te afhankelijk van geweest. Ze regelde veel en is heel gedisciplineerd. Ik moet aan mezelf gaan werken, m'n zelfbeeld, m'n gewicht. Dat dat helemaal alleen moet is pijnlijk. Mijn gebrek aan liefde voor mezelf is haar opgebroken. Dat neem ik mezelf enorm kwalijk. Ik had het veel eerder moeten doen, zoals zij dat ook gedaan heeft. Ik heb m'n tijd verspild in m'n eigen wereldje.

Er moet ook nog zoveel praktisch geregeld worden. Zij is hoofdhuurder, maar is bereid mij in deze woning te laten. Dat geeft een stuk rust. Ik heb geen uitgebreid opvangnetwerk zoals zij, ik heb een nacht niet kunnen slapen van het idee dat ik op straat stond. Ergens ben ik jaloers op haar wilskracht, haar discipline, haar familie waar ze voor alles bij terecht kan. Haar bereidheid om dit huis, haar huis, achter te laten en desnoods alle spullen, om verder te kunnen in haar leven.

Vanmiddag komt ze langs om kleding op te halen en haar laptop. Langzaam zal haar aanwezigheid in dit huis gaan verdwijnen, de helft is dan leeg. Het is allemaal nog onwerkelijk. Ik hoop niet dat het heel emotioneel wordt, dat ze zich bezwaard voelt om hier langs te komen. Mochten we contact houden dan moet dit huis geen negatieve associaties voor haar hebben.

We hebben afgesproken dat ze me woensdag helpt met het overzetten van huur, electriciteit, internetabonnement, etc. Ik voel me dan een beetje een kleuter, zij had dat allemaal geregeld.

Ik smste haar gister om 12 uur, dat 2012 haar mocht brengen wat ze zocht. Ik kreeg om 4 uur 's nachts een sms terug, dat 2012 beter moge eindigen dan hij begon. Zij was bij haar familie, ik alleen thuis in ons voormalig gezamelijk huis. Dat stak. Al weet ik dat ze het er ook zwaar mee heeft.

Goed, lang stuk, excuses daarvoor. Ik moet het allemaal nog een plek geven en waar zij duiselijk klaat is om met haar toekomst verder te gaan ben ik dat in het geheel nog niet.