Het is nu 4 dagen geleden dat mijn vriendje het uitmaakte na wat heftige weken. In zijn ogen was de liefde over en konden we niet meer samen zijn. De afgelopen dagen was ik zeer verdrietig en wist ik ook niet wat ik moest doen. Ben wel direct weggegaan en woon nu zolang bij familie. Hier kan ik tot rust komen en even goed nadenken.
Ik ben nog steeds verliefd op mijn ex en ik weet dat hij nog van me houdt, maar we konden niet meer samen zijn. Toch heb ik in me achterhoofd het idee dat we echt bij elkaar horen. Geen idee of dit een fase is, maar dat denk ik nu wel. Ik ga er dan ook alles aan doen om me ex weer terug te krijgen. Ik heb een leuk boek gekocht met wat tips en ga deze toe passen. Als het op niks uit komt, prima, dan weet ik tenminste zeker dat ik er alles aan heb gedaan!
De komende tijd ga ik hem ruimte en rust geven, ik ga hem niet constant bellen of pingen, maar geef het tijd. Ook ga ik eens goed voor mezelf zorgen, koop wat nieuwe kleren en ga gezond eten en sporten. Ik wil er niet als een wanhopig stukje ellende overkomen, en wil mezelf goed voelen, en misschien ook wel trots zijn op mezelf!
Ik ga ook me best doen om me leven weer op orde te krijgen, ik wil niet van iemand afhankelijk zijn en wil weer de zelfstandige leuke jongen zijn, voordat ik me relatie in ging!
Ik ben benieuwd......
@jasperakker
goede instelling om even lekker aan jezelf te denken en jezelf te verwennen ... ik hoop alleen niet dat je gekwetst gaat worden, omdat je de gedachtes in je achterhoofd heb zitten van dat jullie bij elkaar horen. Die gedachtes zijn heel logisch, ik had de eerste weken nog steeds het idee dat we weer bij elkaar zouden komen.. sterkte Jasper
zo herkenbaar
hey Jasper; heb net even je blogs doorgenomen en er zijn zoveel dingen die mij zo herkenbaar overkomen vanuit mijn eigen situatie. Alhoewel mijn hart door hem verscheurd is, voel ik nog steeds zoveel liefde voor mijn ex vriend en hoop nog steeds dat het toch nog goed komt. Kan me zelfs moeilijk een leven zonder hem inbeelden (hetgeen ik nu doormaak) wat me angstig maakt voor de toekomst. We hadden samen zoveel opgebouwd en ik begrijp nog steeds niet dat hij nu na 10j niet meer verder wil; precies of hij al die jaren nooit gelukkig is geweest. En soms laat hij dan doorschijnen dat er toch nog een kleine kans is dat het weer goed komt...wat mij heel verward achter laat. het enige wat ik kan doen is mn leven terug zelfstandig proberen te gaan leiden en ja misschien brengt de tijd raad? In ieder geval ook veel sterkte voor jou makker!