velen hier kennen mij niet eens meer, maar wie weet kan het toch een opbeurend berichtje zijn. Na 1,5 jaar verdriet begon ik het langzaam los te laten, en weer gelukkig geworden met mezelf. Met af en toe een dip omdat het me toch maar steeds niet lukte om een nieuwe relatie te vinden. Beetje verliefd geworden op een player die me liet staan. Verliefd geworden op een collega, was niet wederzijds. Die collega is ondertussen samen met een andere collega. Op de valreep nog een goed gesprek met hem gehad op zijn laatste dag. Ik heb hem toch nog even kunnen vertellen hoe ik me al die tijd gevoeld heb. Dat luchtte op!

Maar nu dan... ineens... pats boem... via internet toch iemand gevonden! We daten nu een tijdje en sinds afgelopen zondag zijn we een stel. Ik ben weer helemaal verliefd, hij is zo ongelofelijk lief en most important hij heeft nu gezegd dat hij helemaal voor mij wil gaan. Dat is voor mij dus ideaal, ik was best huiverig voor het ellenlang blijven daten of mannen die niet duidelijk zijn over wat ze nou willen. En nu... heeft hij het zelfs al tegen zijn moeder verteld ;-).

Het was dus ook voor mij een lange weg, vol hobbels en verdriet, en af en toe fikse frustratie.. maar er is weer nieuwe liefde in mijn leven gekomen. Het belangrijkste wat ik geleerd heb is denk ik om te proberen niet verbitterd te blijven en mijn verlatingsangst los te laten.. geen geringe opgaven, maar toen ik dat meer deed stond ik er zelf ook losser in en voelde ik me (ook zonder nieuwe liefde) al veel beter. Al moet ik zeggen dat het gewoon ontzettend helpt dat hij duidelijk is naar mij toe. Dat geeft mij ook net dat stukje vertrouwen dat ik zo miste!

Keep on going strong dus... blijf vooruit kijken, die periode van verdriet daar moet je gewoon doorheen maar uiteindelijk komt het gewoon goed!!