Hallo allemaal..

Eind augustus ontmoette ik op een feestje een heel leuk meisje... [zij is 16, ik 17]
We hadden een hartstikke leuke avond en uiteindelijk gingen we ook zoenen.. En ik was meteen heel erg verliefd!
De dag daarna hadden we een hartstikke leuke middag samen! Ik was best wel verlegen maar ik voelde me zo op m'n gemak bij haar.
En we bleven dat regelmatig doen.
Na een week vroeg ik haar of ze verkering wilde, en ze zei ja. En ik voelde me zo ontzettend blij!! Ze was mijn allereerste vriendin.. =$ En ik was heel vaak bij haar, en altijd voelde ik me zo gelukkig bij haar! We deden heel veel samen. Ik vond het heerlijk!

Normaal ben ik een beetje 'alleen', ik ga 's weekends bijna nooit uit met vrienden ofzo..
En ik probeerde dus zo vaak mogelijk bij haar te zijn.. En na een maand was alles nog steeds perfect voor mij. En zij zei dat ze het ook heel erg leuk vond om bij mij te zijn maar zij kreeg een beetje een schuldgevoel omdat ze vond dat ze haar vrienden een beetje in de steek liet en hun steeds minder zag..
Maar daar praatte ik met haar over en alles ging gewoon goed en vaak kon ik haar wel geruststellen maar ze bleef vaak het schuldgevoel wel houden..
Ik probeerde altijd zo vaak mogelijk bij haar te zijn, op school, na school, in het weekend..
En na school fietste ik haar graag naar haar huis..
Toen begon ze zich daar ook een beetje schuldig over te voelen, ze vond dat ik dat niet hoefde te doen..
Dat begreep ik wel en ik wilde haar wel wat ruimte geven maar tegelijkertijd wilde ook nog heel vaak bij haar zijn..
Na 3 maand ongeveer was ik nog steeds blij met haar maar ik kreeg een beetje het idee dat ze niet zo vaak meer bij me wilde zijn.. Ik vroeg haar wat er was en ze zei dat ze zich niet meer zo verliefd voelde.. Dat deed best wel pijn.. Maar ze wou ons nog wel een kans geven maar als het echt niet meer wou dan zou ze het wel zeggen.. Die week nadat ze dat had gezegd was best wel moeilijk, ik was constant bang dat ze het uit zou gaan maken.. Ik zei best vaak tegen haar dat ik haar echt niet kwijt wilde! =$ Dat wilde ik echt niet. Ik belde haar wat vaker op dan normaal maar het werden vaak moeilijke gesprekken waar ik best wel verdrietig van werd.. Maar omdat ze me nog een kans had gegeven deed ik zo ontzettend m'n best en ik deed zo lief als ik maar kon tegen haar. Ik zei tegen haar dat ik van haar hield en ze bleef altijd zeggen dat ze ook van mij hield. Ik kreeg zelfs het idee dat het wel beter ging tussen ons, we zeiden allebei dat het wel weer goed zou komen.
Tot ze op een dag ziek was en na school ging ik naar haar toe. Ik bleef even maar ze zei dat ze best wel moe was en ging slapen. Voordat ik naar huis ging mocht ik haar nog zoenen en tevreden fietste ik naar huis.

Maar die avond vroeg ik haar op msn wat ze aan het doen was en ze zei dat ze aan het denken was over 'ons'. Ze vond dat het niet meer verder kon.. Ze zag me helemaal niet meer als haar vriend maar alleen nog maar als gewone vriend. En het lag niet aan mij maar aan haar zelf zei ze.. Ze maakte het uit.
Ik was kapot.. ik had zo gehoopt dat alles weer goed zou komen.. Ze zei dat ik wel een van de liefste jongens ben die ze kent en dat ze heel graag gewoon vrienden wil blijven met mij maar ze ziet me helemaal niet meer als haar vriend.. En ze voelde zich ook schuldig omdat ik zo ontzettend verdrietig was.. En ze zegt dat ze het haat om mij verdrietig te zien.. En zelfs dat ik de laatste persoon ben die het verdiend om verdrietig te zijn maar dat ze gewoon niet meer met mij verder kan.. Vlak nadat ze het uitmaakte zei ze tegen een vriendin dat ze zich best wel schuldig voelde maar 10x zo opgelucht... =(

Het is nu alweer bijna 6 weken geleden dat ze het uit heeft gemaakt.. En ik voel me nog steeds ongelukkig.. Ik voel nog steeds dat ik ieder moment kan huilen.. En ik wil haar zo ontzettend graag terug! Ik weet niet meer wat ik moet doen.. Zij wil alleen maar gewone vrienden zijn maar ik kan het niet omdat ik meer dan dat wil.. Op school probeer ik haar te ontlopen omdat ik gewoon niet kan doen alsof er niks is gebeurd tussen ons.. En dan vraagt ze vaak waar ik was.. Ze wil me blijkbaar nog graag zien, maar alleen als gewone vriend.. En ze begrijpt dat ik verdrietig ben en ze blijft maar zeggen dat het haar spijt.. En ik wil haar alleen maar terug als mijn vriendin! Maar ze blijft volhouden dat ze het niet meer kan.. Ze houd van me, maar alleen als gewone vriend.. En als ik verdrietig ben dan zegt ze dat ze zich schuldig voelt.. Dus ze geeft wel om me denk ik..
Maar ik kan zo toch geen gewone vriend voor haar zijn.. En ik wil het ook niet..

Ik wil zo graag iets doen dat ze weer mijn vriendin wil zijn!
Maar ik ben ten einde raad.. en het doet pijn.. =(

Laatst ging ik een beetje met haar sms'en en ze vond het niet zo leuk dat ik al best wel een tijdje verdrietig ben. En opeens vertelde ze dat ze verkering met mij opeens 'raar' vond voelen en dat ze het eng vond.. En nog steeds dat het alleen aan haar lag. En ik begrijp het gewoon écht niet. =(
Ik dacht echt dat we samen zoveel leuke momenten hadden! En opeens ziet ze mij HELEMAAL niet meer als meer dan een gewone vriend.. =S

Afgelopen zaterdag kwam ik erachter dat er een jongen bij haar thuis kwam..
En dat deed me best wel pijn eigenlijk.. =$
M'n hoofd werd een complete warboel van allerlei gevoelens.. verdriet, onbegrip, angst, jaloezie, boosheid..
Ik wil niet meer zo sip blijven maar ik vind het zo moeilijk om weer 'gewoon' verder te gaan! =(