Hey,
Ik ben dus nieuw hier. Ik zal beginnen met mijn verhaal te doen:
In 2011 is mijn ex vertrokken terwijl ik zwanger was en dit na een relatie van 10 jaar. Het was nogal onverwachts dus het heeft mij veel tijd gevraagd om dit te verwerken. Begin dit jaar had ik de moet bijeen geraapt en contact opgenomen met een man. Ik had niet verwacht dat het direct zo goed ging klikken. Het was super, hij liet mij me echt terug vrouw voelen, ik voelde mij sexy bij hem, we konden goed praten, we hadden veel plezier... Ik was wel in het begin wat terughoudend door wat ik meegemaakt had. Maar hij leek zo oprecht en wou echt met mij verder. Ik was de eerste vrouw dat hij na zijn scheiding heeft voorgesteld aan zijn kinderen. Vanaf dan durfde ik mij volledig open stellen, ik geloofde erin en stelde hem dus ook voor aan mijn kind en familie. Het is wel allemaal snel gegaan, maar het voelde goed. We zijn ook samen op reis gegaan met al de kinderen en daar is het misgelopen. Het was nochtans een leuke vakantie. Maar in het midden van de vakantie viel het mij op dat hij mij nog amper aanraakte. Als er foto's werden getrokken dan was dat telkens zonder mij en mijn kindje. De laatste avond vertelde hij mij dat hij dit bewust had gedaan met de hoop dat ik kwaad zou worden op hem. Want dat hij het niet zag zitten, een samengesteld gezin en zeker niet met zo'n jong kind als het mijne. Hij kon het geduld niet opbrengen voor een 2-jarige. Daarbij had hij het ook lastig dat hij de opvoeding niet volledig in handen had. Het lag niet aan mij, hij zag mij zelfs nog graag. We hebben de dag nadien nog wat gepraat maar zijn besluit stond vast en ik stond perplex. 2 weken nadien hebben we nog eens gepraat. Ik liet hem twijfelen. Toen we afscheid namen voelde je echt nog dat er iets was, hij wou mij nog eens knuffelen. Vanaf dan heb ik niets meer van hem gehoord, nochtans hij wou contact houden als vrienden. Ik mis hem verschrikkelijk en ik mis ook zijn kinderen. Mijn verstand zegt, laat hem vallen, iemand die je kind niet kan aanvaarden is jou niet waard maar mijn hart zegt helemaal iets anders. Ik vind ook dat hieraan gewerkt kan worden maar ja... Zou ik nog voor hem vechten? Zou ik terug na enkele weken contact opnemen (als vrienden)? Hoe kan je op zo'n korte periode van heel intense verliefdheid naar niets meer evolueren? Het is precies of hij een knop heeft waarmee hij zijn gevoelens uitschakelt! Zou hij mij missen?... Help! Ik heb jullie raad echt nodig! xxx
welkom
Hallo mama.neti,
Welkom hier, en wat een vertijfeling zeg. Dat moet wel erg heftig zijn voor je om je weer open te stellen na zo'n ervaring en dan weer zo gekwetst te worden.
Als ik je verhaal zo lees dan lijkt het erop dat het niet meer is dan wat hij aangeeft, hij kan de vorm van een samengesteld gezin niet aan. Dat is ook moeilijk want waar liggen de grenzen, wat mag je wel zeggen en wat niet. Ben je het eens met de manier van opvoeden van je partner...... ???? dilemma's, dilemma's Vaak zie je dat het daar fout gaat, tè graag willen, te snel bij elkaar en niet de tijd nemen om samen, zonder kinderen, een stevige basis neer te leggen waar verder op gebouwd kan worden.
Net zoals een stel dat samen een kindje krijgen, die zijn eerst ook samen een fundament aan het leggen.
Je hebt gelijk hoor, dat je je afvraagt hoe een intense verliefdheid ineens gedegradeerd wordt tot niets. Dat is ook niet logisch maar zolang jullie vast houden aan het nu al samenstellen van de gezinnen dan sla je de belangrijkste stap over.
Het zou helemaal niet horen te gaan over het wel of niet accepteren van elkaars kinderen. die zijn er gewoon, einde discussie.
De vraag is dus of je het aankan of misschien wel aan durft.
Of je nog moet vechten voor hem? als jij denkt dat er nog mogelijkheden zijn dan zou ik dat zeker doen.
Er is genoeg te vinden over de valkuilen van samengestelde gezinnen, lees je eens in, en je (ex)vriend ook. Misschien zien jullie precies dat, wat jullie opgebroken heeft en is daar een oplossing voor te bedenken.
Ga voorzichtig en rustig te werk dit gaat echt niet binnen een jaartje, hoe graag je ook one big happy family wit zijn, eerst jullie, de rest komt dan vanzelf.
heel veel sterkte!
Het is allemaal sneller
Het is allemaal sneller gegaan dan we wouden.Het klikte supergoed.En dan veranderde de regeling van mijn kindje.Onze weekenden kwamen dus niet meer overeen.Daardoor zijn we in een versnelling terecht gekomen en zijn de kinderen er snel bij betrokken.Ik zag ons nog niet direct samenwonen.Vooral we hebben ons eigen huishouden en we zijn beide een tijdje alleen geweest.De vakantie hadden we nooit mogen plannen, maar ja je zit in een roes.Aangezien hij nogal kordaat is, denk ik niet dat hij op zijn beslissing gaat terugkomen.Maar de manier waarop hij afscheid nam, krijg ik maar niet uit mijn hoofd.Maar waarom laat hij niets meer horen?!
Het is allemaal sneller
Het is allemaal sneller gegaan dan we wouden.Het klikte supergoed.En dan veranderde de regeling van mijn kindje.Onze weekenden kwamen dus niet meer overeen.Daardoor zijn we in een versnelling terecht gekomen en zijn de kinderen er snel bij betrokken.Ik zag ons nog niet direct samenwonen.Vooral we hebben ons eigen huishouden en we zijn beide een tijdje alleen geweest.De vakantie hadden we nooit mogen plannen, maar ja je zit in een roes.Aangezien hij nogal kordaat is, denk ik niet dat hij op zijn beslissing gaat terugkomen.Maar de manier waarop hij afscheid nam, krijg ik maar niet uit mijn hoofd.Maar waarom laat hij niets meer horen?!
Geen doorzetter
Wat geeft hij iets moois snel op zeg, wat een gebrek aan vechtlust.
Als je vreselijk veel van hem houdt zou ik hem niet zomaar laten gaan.
Jullie hoeven toch niet meteen samen te gaan wonen?
mama, neti
Wat Ik zou doen is goed nadenken of je gewoon vriendschap wel aan kan...
Want als je nog veel voelt voor hem zal dat ook heel pijnlijk zijn...
Je kan mss eens een berichtje sturen? Gewoon eens vragen hoe het gaat?
Mss wil hij dat ook wel en druft hij net zoals jou niet?
Maar je mag dan wel niet teveel verwachten, en je ook voorhouden dat hij mss niks zal terug sturen ook...
Maar dan weet je tenminste of je hem volledig moet loslaten of niet....
En mocht het toch weer tot een contact komen het rustig van hem laten afhangen en eerst weer wat
op vrienschappelijke manier naar elkaar groeien... Ik weet niet of het de bedoeling is om echt een samengesteld gezin
te vormen? Mss kan een latrelatie ook wel?
Veel sterkte x
Ik heb hem onlangs een grapje
Ik heb hem onlangs een grapje doorgestuurd van Facebook met enkel een smiley als commentaar.Hij heeft daar gewoon op gereageerd maar niet gevraagd hoe het met mij ging of zoiets.Het lijkt alsof ik hem niets meer doet.Het is alsof hij een knop heeft om zijn gevoelens uit te schakelen.Ik ben constant aan het twijfelen wat ik het best zou doen.Ik wil niet hopeloos overkomen bij hem.Ik kan best zonder man, maar bij hem voelde ik mij compleet.
Ik mis hem verschrikkelijk
Pfff vandaag weer een slechte dag, zeker vanavond.Ik mis hem verschrikkelijk en hoor echt niets van hem.Stel mij enorm veel vragen. Daarbij komt ook het gemis van mijn kindje.Die is voor de 1ste keer 14 dagen weg van mij en is met zijn pa naar Spanje. We zijn al over de helft, zondagavond mag ik hem gaan halen!
Waarom is hij in godsnaam met mij iets begonnen? Waarom heeft hij mij laten geloven dat we iets speciaals hadden, dat zeker een tijdje ging duren? Hij wist van bij het 1ste contact dat ik een kindje had.Waarom ben ik niet meer waard voor hem?...
Elke dag...
Waarom denk ik dag in dag uit aan hem! Hij denkt geen seconde aan mij. Hij mist mij niet. Hij is alleen bezig met zijn werk en zijn gezin en ik kan ontploffen. Maar waarom zei hij dan dat hij eigenlijk nog wel van mij hield. Waarom voelde we nog duidelijk de chemie die er tussen ons was toen we afscheid namen. Waarom kan hij dat zomaar naast zich neerleggen. Het ligt niet aan mij, het ligt aan hem zegt hij zelf maar waarom heb ik het gevoel dat ik bij het huisvuil hoor, niets bijzonders, niets waard. Niet de moeite om te contacteren. En voordien zoveel liefs mogen horen, volgens hem allemaal oprecht. Heb weeral mijn mail, gsm, facebook meermaals gecontroleerd, je weet maar nooit...
Ik voel mij zo machteloos!
Weer de zoveelste slechte dag...
Hopelijk morgen beter dan ga ik eens weg met vrienden en dan een weekje vakantie! Toch nog iets leuks om naar uit te kijken!
Tot snel...
als ik jouw verhaal zo lees,
als ik jouw verhaal zo lees, vindt hij de situatie gewoon heel moeilijk, voor hem te moeilijk.
Wie weet mist hij jou ook wel, maar blijkbaar vindt hij de situatie met het gemengde gezin gewoon te moeilijk, te moeilijk om er een oplossing voor te zien. En dan is het misschien wel beter, heel verstandelijk gezegd, om niet te contacteren. Niet omdat hij jou niet de moeite vindt of omdat jij niets waard zou zijn. Maar omdat hij gewoon puur verstandelijk denkt en blijkbaar zo gedisciplineerd is om daar naar te handelen... voor jou heel zwaar, maar je hebt dan wel duidelijkheid. Als hij je wel gaat blijven contacteren maar met het gevoel blijft dat het niks wordt, wat heb je daaraan? Je houdt alleen valse hoop. I know het is zwaar..
Verstand boven gevoelens
Hij vindt het inderdaad moeilijk maar daar kan je over praten en een oplossing voor zoeken, het is niet dat we direct zouden gaan samenwonen.De basis van een relatie is toch je gevoelens.Ok je moet natuurlijk ook je verstand gebruiken maar je gevoelens gewoon opzij zetten.Ik ben een gevoelsmens en hij duidelijk niet, zijn job maakt hem daar nog harder in.En hij heeft inderdaad heel veel discipline.Maar hij heeft gevraagd contact te houden.Pfff... waarom verspil ik nog energie aan hem.
ik weet zelfs niet eens of
ik weet zelfs niet eens of hij ook een gevoelsmens is. Maar sommige mensen kunnen dat goed he... ze maken een beslissing, en daar houden ze zich dan aan. En als zijn beslissing is het gaat niet met dat samengestelde gezin, dan is hij misschien heel streng voor zichzelf en hard voor zichzelf en zegt: ik verberg al mijn gevoelens, ik ben hard naar buiten, dat is voor mama.neti het minst moeilijk. Zou heel goed kunnen hoor. Lees de reactie van blauwezon maar bij de andere blog van baramari. Persoonlijk denk ik dat je het beste het contact kunt verbreken, hoe moeilijk dat ook is... want er gaat inderdaad ontzettend veel van jouw kostbare energie verloren en die kun je ook bewaren voor iemand die jou inclusief je kids op handen draagt!