Helaas heb ik ook een minder leuk verhaal, waar ik kapot van ben.
Heb op een skivakantie een jongen leren kennen (samen met een oudere vriend die erbij was).
Had net (6 maanden geleden) een 3jarige relatie achter de rug en was angstig om me opnieuw te geven aan iemand. Deze jongen had me van dag 1 al opgemerkt en ik hem ook. Geweldige reis gehad samen, maar ik wantrouwde het idee aangezien het langs zijn kant een 'flirt' kon zijn.
Om mijn wantrouwen wat te temperen, heb ik eens aan zijn vriend gevraagd wat ik mag en niet mag vertrouwen. Zijn vriend beweerde dat hij heeeeel verliefd was en ik me absoluut geen zorgen hoefde maken.
Zo gezegd zo gedaan... Stilaan, tegen het einde van de week begon ik m'n hart verder open te stellen. Na de reis (en op de terugweg al) liet ik het initiatief aan hem. We spraken snel weer af.
Ik ging naar hem (is 5 jaar ouder dan ik en woont al alleen, werkt ook en heeft dus druk druk leven met hobby gecombineerd)., hij kwam naar ons, we gingen eten, hij sprak al over samenwonen na mijn studies, wilde me al voorstellen aan zijn vader, ... ga zo maar door. STeeds van die kleine dingen waardoor ik DACHT dat het goed zat en ik dus meer verliefd werd.
Maar hij hamerde steeds op: de afstand (we wonen 45 min uit elkaar (?)), zijn druk leven (hij stond net (6 weken geleden) voor een zware periode op zijn werk -> alle beurzen als batibouw etc) -> dus een stressy periode die eraan kwam, ik die nog 2 jaar moest studeren, het feit dat we elkaar niet elke dag konden zien (wat ik niet erg vond, maar hij bleef erover doorgaan!), ...
Maar ik dacht dat die dingen wel te overbruggen waren...
Plots, van de ene dag op de andere (na 3 weken samen te zijn) - woensdagmorgen nog in zijn armen genomen en donderdag een telefoontje dat hij neit meer wilde..- ik vroeg om nog te komen praten, als er nog gevoelens waren: ja, die zijn er uiteraard nog, ja je mag nog komen praten.
Met het idee ons nog te kunnen redden, reed ik er s avonds heen.
Plots kreeg ik te horen dat hij zich niet wilde binden, dat hij alle praktische redenen niet te ovrbruggen vond, dat hij het beter nu kon zeggen dan binnen enkele maanden (dan is het veel te pijnlijk zei hij voor ons allebei!), hij wilde me iedere dag zien en kon het niet aan me zo weinig te zien, maar er waren nog wel gevoelens (!)
Voelde me belogen en de grond zakte weg. Meteen twijfel bij mezelf. Wat heb ik mis gedaan? Wat is er mis met mij?
4 u lang ben ik blijven praten en huilen en hij zat als verslagen erbij. Hij zei: ik heb idd de makkelijkste weg gekozen, maar wil gewoon niet meer gekwetst worden, ... (?)
Toen ik steeds op punt stond om te vertrekken, nam hij nooit afscheid en to top it all: hij heeft me nog daar gehouden, 'omdat ik te moe was' (!) Stomme ik misschien, maar die ochtend erop wilde hij nog dat ik bleef (!) -> heb ik niet gedaan en heb nog gevraagd of er een kans was: moeilijk, want de situatie (druk leven etc) verandert voorlopig niet, maar we weten niet waar de boot eindigt... (!)
Ben uiteindelijk zelf buiten gegaan, hij heeft geen afscheid genomen en heeft gezegd: ik bel nog wel... maar niet de eerste drukke weken (!)
Heb nog berichtje gestuurd dat ik hem mis en mail gestuurd met alles erin hoe ik me voelde (ging kapot!) en hij heeft geantwoord via sms toen: dat hij het ook allemaal nog niet wist (plots terug willen komen op z'n beslissing?) en dat hij het nu enorm druk heeft met z'n werk...
De onzekerheid ging verder... Heb nog berichtje gestuurd dat ik t eens kans nog wilde geven (deze gespreid over 3 weken) en op deze antwoordde hij niet , tot ik the final one stuurde: ik wil nu n ja of n nee, want ik kan de onzekerheid ni aan.
Toen stuurde hij: 'ik denk dat het niets meer kan worden'...
Help! Hoe moet ik heel deze situatie nuchter interpreteren en wat te doen?
Geef me niet snel aan iemand, maar aan deze jongen wilde ik me echt geven en nu dit...
Jullie iets gelijkaardigs meegemaakt?