Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen,
Een aantal dagen geleden nam meneer toch contact met me op ondanks de no contactrule. Hij miste me zo erg moest me zien houdt van me kan niet zonder me... En ik.... Sprong in de lucht van blijdschap al voelde ik me toch niet helemaal lekker erover * lees vorige blog*
Ik heb hem nog even laten smeken en besloot toen toch daarheen te gaan..

Hele fijne gesprekken kwamen hieruit voort niet over een eventuele toekomst samen maar over alles in die hele relatie..
Tot de volgende morgen....

Er lag een ring van iemand. Een hele grote ring en het was gewoon niet een soort ring die bij z'n zus paste ( die er de vorige avond was geweest om een bed met hem in elkaar te zetten).
Ik werd meteen boos, beschuldigde hem van alles. Ruzie en nog eens ruzie, want hij zegt toch hoe die ring daar kwam, zijn zus had hem toch afgedaan om de nieuwe kasten en bed in elkaar te zetten. Het klonk inderdaad heel geloofwaardig en was eigenlijk ook vrij logisch.
In alle emotie ging ik door het was niet van zijn zus! Je liegtje doet dingen met anderen! Alle remmen gingen los bij mij. Hij schreeuwde ; alsof jij geen dingen doet! Hou toch op! Watik opvatte als een bevestiging, zei hij zojuist dat hij toch met anderen bezig was terwijl we uren spraken en hij mij vertelde dat ik de enige was? Niemand anders is de picture was of is geweest in die tussentijd?
Ik begon te huilen waarop we rustiger werden en hij zei dat hij alleen maar mijn gedrag spiegelde. Ik beschuldigde hem en uit emotie deed hij dat ook ' reverse psychology' .

Het werd rustiger en toch zat alles niet lekker het gesprek ging uren door op de whatsapp. Hij zei tegen me dat ik mijn eigen verhalen maakte en dat ik nu moest stoppen. Ik deed dat.

Even later meldde hij dag hij er toch geen zin in had, we zien elkaar 1 dag en het is alweer drama, hij heeft geen Zin om zich te moeten verantwoorden voor dit soort onzin. Aangezien ons verleden vind ik het niet heel raar hoe ik reageerde.
Hij wil niet nog een keer iets proberen waarvan hij nu al ziet dat het toch niet kan werken, hij wilde het wel liet alles open maar daar heeft hij nu allemaal geen zin meer in. Hij zegt dat wij elkaar niet meer kunnen zien, hij wil het niet meer. Dit was het..

En nu mijn punt...

Ja het was fout hem zo te beschuldigen( al ben ik er nog niet helemaal over uit of die ring echt van z'n zus was) ik had niet zo door moeten gaan. Ik was degene die zei dat hij uit m'n buurt moest blijven omdat ik anders niet over hem heen kon komen. Ik zei vaker niet doen laat me gewoon je brengt alles naar boven. Toch bleef hij bellen en wilde praten hij miste me zo erg en had het zo moeilijk.
Waarom heb ik zo erg het idee, dat hij gewoon de touwtjes jn handen wilde krijgen? Ik voel me alsof hij me weer heeft opgepakt en weggegooid. Het ging prima met me, voor het eerst probeerde ik erover heen te komen. Het was zwaar maar t ging wel.
Nu is hij degene die de macht heeft en naar mijn idee voelt het zo lekker voor hem, want ik heb natuurlijk weer huilend aan de telefoon gehangen dat hij niet weer weg moest lopen. ' ik loop toch niet weg? Ik zal er altijd voor je zijn je kan me altijd bellen als er wat is en als het echt nodig is kunnen we heus wel even meeten'
Alsjeblieft Melanie de kruipende hond.