Ik heb me de eerste weken om hetzelfde zitten opjagen. vroeger was hij nooit online, nu constant. Waarom, waarom? De tijd heeft mij ondertussen al geleerd dat hij niet zoveel online doet hoor, verder als online zijn gaat het in dit geval niet. Sinds ik dat besefte is het veel makkelijker voor me om hem online te zien. Het doet me meestal niks meer.
Een hele dag of dagen zonder sms van hem, vind ik veel moeilijker. We sms'ten elkaar dagelijks en meer dan eens. Het uitlaten van die smsjes vind ik veel zwaarder. Maar ik heb je al verteld hoe ik het nu oplos en dat helpt echt. Als ik dan een sms krijg van hem maakt mijn hart serieuze sprongen en ik moet me inhouden niet meteen terug te sturen. Ik wacht dan enkele uren, soms zelfs een dag of 2 vreemd hoe ik dan ineens de ene sms na de andere krijg. No contact is moeilijk, maar het helpt wel in mijn gevoel.
Verder ben ik een "brief" begonnen. Hij zal die brief wss nooit lezen, maar iedere keer als ik opgejaagd ben, of hem gewoon wil spreken over vanalles en niks of over mijn gevoelens, schrijf ik ze op. Werkt voor mij persoonlijk heel therapeutisch. En mss maar goed dat ik het zo doe en niet tegen hem, kwade dagen zitten er nog steeds tussen en dat valt met momenten wel te lezen