What's the problem?

Ik het al helemaal voor me.....een leuke vent die helemaal gek op mij is en met wie ik leuke gesprekken heb, leuke dingen doe (kan van alles zijn) en helemaal gelukkig ben. Pats...ik ben gelijk weer wakker. Droom maar verder, maar zo is het op dit moment niet met mij gesteld. Ik kom maar niet van mijn liefdesverdriet af. Voor m'n gevoel draai ik in een kringetje rond. Ik blijf maar denken aan mijn ex en tegelijker tijd wil ik hem vergeten. Het is nu bijna een half jaar geleden dat ik het uitmaakte met mijn ex. We waren toen voor de 2e keer wat met elkaar begonnen. Ik heb het zelf uitgemaakt omdat ik het gevoel had dat hij niks om mij gaf. Hij liet soms een halve week niks van zich horen en wilde zijn vrienden ook niet vertellen dat we weer bij elkaar waren. Tjs, dat hij zelfs zijn vrienden niks wilde vertellen, zegt natuurlijk al genoeg. Ik was het zat en maakte het uit. Hij werd boos en liet niks meer van zich horen. Een paar dagen daarna had hij een ander met wie hij nog steeds is. Soms kan ik me er nog helemaal boos om maken en ben ik in staat om hem een hele boze mail te sturen. Andere tijden voel ik me schuldig dat ik het op zo'n rotte manier heb uitgemaakt (via de telefoon.....hij wilde namelijk na mij 2 weken niet gezien te hebben weer niet afspreken met mij en toen heb ik hem gezegd dat ik hem nooit meer wilde zien) Als ik daar aan denk, ben ik in staat om hem een mail te sturen met daarin dat het me spijt. Misschien heb ik hem wel gekwetst door dit te zeggen en is hij de armen van die andere meid gevlucht. Maar eigenlijk denk ik dat hij gewoon helemaal niks om mij heeft gegeven en dat doet pijn. Terwijl hij bijna 30 is.....dan mag ik toch een wat volwassener houding verwachten?! Ik vraag me echt af waarom ik zo over mijn ex blijf nadenken. Wat is het probleem?! Heb ik het niet goed afgesloten? Veel vrienden van mij vinden het wel langzaam aan tijd worden dat ik eens ophoudt om over hem te praten. Ik over hem. Misschien moet het gewoon slijten en ik begrijp mijn vrienden ook wel;)