Ik ben net wakker. Heb redelijk geslapen. In ieder geval 4 uur aan een stuk. Vanavond zie ik haar weer als de overdracht van de kinderen er is. Ik heb nu al een knoop in mijn maag. En ik moet de hele dag nog.

Ik heb nu door dat ik in het echte rouwproces ben beland die door heeft dat het echt over is. Mijn hoofd was hier 3 dagen geleden al mee bezig en had het bijna een plaatsje kunnen geven. En mijn hart volgde op enige afstand. Maar nu voelt het weer totaal anders. Ik wil haar terug ondanks alles. Ik mis haar zo enorm. Maar eigenlijk wil ik haar nu terug zodat ze niet verder zal gaan met hem. Dat ze stopt met deze onzin en weer de vrouw word die ik ken. die dit niet doet en die weer de moeder van mijn kinderen is.

Het lijkt wel of ze nu verlost is van een enorm juk die ze jaren lang met zich mee heeft gedragen. En dat ze nu weer leeft. Maar dat heb ik nooit gemerkt. En ik ben bang. Ik ben nu zo onzeker geworden. Dat ik nooit meer iemand tegen kom die zoveel voor mij betekend als zij. En die zo mooi en lief is als zij.

En het stomme is dat zij die ander helemaal niet knap vind. Maar dat hij een aantrekkingskracht heeft op haar die ze niet kan weerstaan. Dus dan kun je ook niet spreken over een rebound relatie. Helemaal gezien het feit dat het niet iets is van een week geleden. Ze zijn al 3 maanden bezig. En nu komen alle puzzelstukjes op zijn plaats. Eerst hebben ze een geestelijke band gekregen en daarna een fysieke band. En hij doet alles wat ik ook deed bij haar. En ze geniet er van. Ze wil meer en meer van hem. Dus dit is niet iets wat snel over waait.

Ik ben haar kwijt. Voorgoed. En dat merk ik nu pas. Na 4 maanden merk ik nu pas echt dat ik haar kwijt ben. De hoop is volledig weg en er is nu even geen lichtje voor mij te zien.

Ik weet niet wat de komende tijd mij gaat brengen. Ik weet wel dat ik nu tegen een depressie aan zit en dat alles te vel word voor mij. Ik kan nu even niets meer doen. Ik ben leeg, moe en kapot geslagen. Ik zie het niet meer zitten.

Ik zal vanavond afscheid van haar nemen in mijn hoofd. En niets laten merken. Ik zal haar een plekje gaan geven in mijn gedachte en daarna proberen haar te blokken. Weg te duwen naar de achterkant van mijn hoofd. En weer mezelf op nummer 1 zetten. Maar dit zijn mooie praatjes. Ik weet dat dit heel moeilijk gaat worden. Ik hoop dat het lukt.