Hey gast.

Herkenbaar verhaal. Reageer niet echt veel meer op deze site, maar heel af en lees ik nog wat bij en dan kom je eens zo'n verhaal tegen waarvan het je zo bekend voorkomt.
Je zegt dat je het zo oneerlijk vindt dat zij al enkele maanden bezig was met afscheid van jou te nemen in de veiligheid van de relatie. Terwijl jij er altijd nog voor haar was. Nu is zij klaar, kan zij verder, terwijl jouw wereld op z'n kop is gezet en heen en weer stuitert.
Zo voelde ik me ook. De laatste maanden van mijn relatie (6jr) waren een ramp. Zij zou finaal met zichzelf in de knoop zitten. Ik heb haar daarbij in alles gesteund, ten koste ook van mezelf. Uiteindelijk bleek de knoop neer te komen op het feit dat ze van me weg wilde. Ik voelde me zo voor de gek gehouden. Oneerlijkheid!
Had dan tenminste gepraat.

Allemaal heel logische reacties. Je bent een mens! En acht jaar van je leven, dat heeft tijd nodig om te helen. Sommige dingen blijf je absurd vinden. Sommige dingen ga je kunnen relativeren. Maar voor nu heb je daar niets aan. Je wereld staat namelijk op z'n kop te stuiteren.
Ik kan je heel veel sterkte en wijsheid toewensen. Vind het een moedige stap om een pscych er bij te betrekken.
Je komt wel uit deze put. Als ik je verhaal lees, dan lees ik tussen de regels door het verhaal van een sterk iemand. Zij heeft haar keuze gemaakt voor zichzelf, maar nu moet jij voor jezelf kiezen. En dat kun je pas echt als je verder in de fase van rouwverwerking bent. Het enige waar je voor moet waken is dat je er niet in blijft hangen, dat je dus voor jezelf gaat kiezen!! Maar ik denk dat dat wel goed komt.

Over mezelf, misschien heb je er iets aan.. Ik voel me eigenlijk behoorlijk goed. Sterker nog, ik heb me sinds het voorjaar niet meer zo goed gevoeld denk ik. Geen nieuwe liefde, maar redelijk tevreden met hoe mijn leven loopt, hoe ik het weer op de rails heb gekregen na een aantal hele zwarte weken.
Mijn ex, af en toe babbel ik nog wat met haar. Maar dat is oppervlakkig en nietszeggend. Heb haar zelfs nog een kerstkaartje gestuurd (niet dat ik er denk een terug te krijgen overigens, maar dat is prima). Kortom, het gaat goed, onderneem leuke dingen. Leer leuke nieuwe mensen kennen.
Hoop dat jij ook snel je hetzelfde kunt zeggen. Maar neem wel je tijd om nu al je gevoelens weer z'n plaats te geven, want dat is erg belangrijk!!

Sterkte!

Beste J27,
je lichaam en geest zijn uit pure zelfbescherming overgeschakeld op een soort noodprogramma, om te voorkomen dat je instort. Dat is de reden dat je moeite heb om het "echt te voelen". Je geeft het al aan: het is totale chaos en je moet een hoop praktische zaken gaan regelen. Als dat eenmaal gebeurd is zal de echte klap of terugval nog wel komen, vrees ik. Of dat met de hulp van een psych meevalt, weet ik niet. We moeten er allemaal doorheen, van "ze is er niet meer" naar "ze zal er ook nooit meer voor mij zijn". Normaal zou je dit klotegevoel bespreken met je beste maatje, maar ja, dat was zij ook al.
Blijf hier gewoon veel schrijven.