Nachtdienst. Alles is dan anders. Zachter, warmer, maar ook dieper, echter, intenser. Het was in de nacht dat haar begon te schrijven. Het was in de nacht dat ik van haar begon te houden.
Verhalen over de patiënten. Over het bijenvrouwtje, in verwarde toestand de tuin van verzorgingshuis ingelopen en tegen de bijenkasten gevallen. Honderzeventien bijenangels veegde ik van haar hoofd. Eerst gebruikte ik een pincet. dat bleek niet goed, vertelde een collega me die toevallig de imkerij als hobby had. Dan kan je alsnog wat gif in het lichaam knijpen. Dat moet je maar weten. Ze vond dat ik er maar en protocol van moet schrijven. ik weet niet, heb in twintig zorg nog nooit een bijenvrouwtje hoeven te verplegen.
Over de man die niet meer wil. Die wil dat we stoppen met zijn behandeling. Die indrukwekkend, trots en sterk midden in de nacht afscheid neemt van zijn kinderen, die uit Eindhoven of daaromtrent hier naar toe zijn komen vliegen. Dan stoppen we de medicatie, dan stoppen we met bloed geven, dan stoppen we alles en komt de dood.

Ze vindt het mooi, mijn verhalen. Ze vindt mij mooi. 'Mooie man' noemt ze me steeds als ze me neemt. Ze wil me, ze is verslaafd aan me, en ik aan haar. Ik ben haar verboden minnaar. Ze is niet getrouwd, ze heeft geen vriend, maar toch houdt ze me verborgen, ik ben een geheim juweel diep en veilig opgeborgen in een doosje. soms mag ik komen, moet ik komen, maar voordat ik wegga moeten al mijn sporen worden uitgewist. Het scheerschuim in een laatje,het bier in de kast, het boek dat ik lees achter die van haar.
Niks delen we. Zij heeft haar leven, haar vriendinnen, haar toneel, haar moeder en zusjes. ik het mijne, mijn fiets, mijn wandelschoenen, de stokoude Charlotte waar ik twee, drie keer per week naar toe ga.

Ze is mijn nachtvlinder. Zo mooi, zo jong, zo lief als ze er is, zo zacht. Niemand mag het weten, dat ze mij bemint, die vreemde, oude man, gebruind door het eeuwige buitenzijn, mager door het eeuwige bewegen, en eenzaam. Eenzaam omdat ze er niet is. me vergeet als ze levenslustig haar eigen weg volgt, van me wegvlindert, me laat wachten op een telefoontje, op een sms en op het verlossende:'kom je, ik wil in het pannetje'. Haar taal, onze code voor de liefde, voor seks.
En natuurlijk kom ik. Ik bel mijn baas, dat werk wat ik morgen zou doen kan ook nog wel later deze week, ik bel een vriend waarmee ik het afgesproken. Ze zijn not amused. Maar ik kom, ik moet naar haar toe, niemand, niets kan me tegen houden. Ze heeft me in haar ban, ik kan er niet aan ontsnappen.

Drie korte maanden duurt het. Dan gaat het fout. Ik breek, ik ga de mist in. Ik ben geen juweel, ik ben maar gewoon een man met gebreken. Een rare man misschien, maar toch. Ik lieg tegen haar, wil niet dat ze het weet. Maar bezwijk onder haar vragen, wil ook niet blijven liegen. Ze wil me niet meer. Ik krijg mijn spullen mee, mijn scheerschuim, mijn boek, wat kleren.
Met een van pijn vertrokken gezicht staart ze me aan. Een betrouwbare man wil ze, eentje die haar niet bedriegt, eentje die niet liegt. Ik mag haar niet meer aanraken. Alsof ik een enge ziekte heb gekregen. Geen sms, geen bellen, geen mail, niks meer. Ze wil dat ik zo snel mogelijk uit haar leven, uit haar hoofd verdwijn.

Het bijenvrouwtje murmelt zacht. Praten deed ze eigenlijk al niet meer, als jaren. Depressief, dementerend, alles. Zou ze pijn hebben? Ik strijk wat over haar hoofd, zou willen dat ik met die angels ook de pijn kon wegvegen.
Dan neemt ze mijn hand, en begint die te strelen. 'Stella' fluister ik, 'Stella, ben je daar?'
'Ga nu maar' fluistert ze zacht, 'ga nu maar, het is goed geweest'.
'Vergeef je me' wil ik nog vragen, 'vergeef je me.' Maar ze is al weg, verdwenen in de nacht. Het bijenvrouwtje is in slaap gevallen, nog steeds heeft ze mijn hand vast. Voorzichtig maak ik me los. Losmaken, dat moet.
'Dag Stella' fluister ik, 'het ga je goed'.