dit weekend ben ik naar mijn ouders geweest. Was leuk, maar ook ontzettend lastig...
Mijn ouders hebben de regel dat een man pas na 6 maanden bij hen langs mag komen. Dit om te voorkomen dat ik iemand voorstel die het uiteindelijk toch niet blijkt te worden. Een maand geleden is het met ex uitgegaan, na 6 maanden en een week. Het was weer ontzettend confronterend om nu toch weer alleen daarheen te moeten.
Mijn zus was wel mee, en zij is ook alleen, en zij worstelt met precies hetzelfde, zou ook zo graag iets opbouwen maar haar lukt het ook maar niet. Wel is zij langer alleen, heeft minder relaties, maar ja de relaties die ik had waren eigenlijk bijna stuk voor stuk met personen die me weinig goed hebben gedaan. Zo worstelen we elk op onze eigen manier.

Ik kan bij mijn ouders en zus eigenlijk niet kwijt hoe zwaar deze relatie voor mij geweest is, hoe zeer hij mij heeft misbruikt, hoe gemeen hij is geweest. Ik wil het ze niet aandoen, zeker mijn moeder, zou haar echt veel pijn doen.
Vooral de zondag voelde ik me ellendig... aan het einde van de middag wilde ik nog maar 1 ding, terug naar huis. Maar bij het afscheid wel de tranen, en behoorlijk. Ik wilde dat ze wat dichterbij woonden, de eenzaamheid overvalt me op die momenten enorm, niemand in de buurt van familie. Mijn zus ging weer naar huis, ik ook weer naar huis, en vanavond voelde ik me weer enorm alleen. Kwamen de herinneringen toch weer terug, de droom die ik zo had met hem aan het begin.

Toch had ik ook wel weer heel sterke momenten, deed dit bezoek me ook wel enorm goed. Het voelde echt als mijn territorium, een plek waar ik nog geen herinneringen heb met hem, en waar hij dus ook nooit zal komen. Tijdens mijn relatie lag de nadruk eigenlijk vooral op hem, ik deed het nooit goed genoeg, met als gevolg dat ik heel hard mijn best ging doen. Alles zou ik gegeven hebben om met hem mee te gaan naar zijn moeder, naar zijn geboorteland. Hij verweet mij steeds weer onterecht dat ik geen interesse zou hebben voor zijn land. Ging me heel gemeen kwellen, zo mooi had het kunnen zijn, als je maar beter je best had gedaan, nu mag je niet meer mee, had je maar meer interesse moeten tonen, nu is het te laat... echt intens laag gedrag, waarmee hij wist dat hij mij keihard kon pakken! Mijn hele leven draaide op een gegeven moment om hem, wie ik zelf was, was ik volkomen kwijt. Beetje de rode draad in mijn relaties, in mijn vorige eigenlijk ook al.

Maar nu had ik in de bus terug toch echt even het gevoel: het is echt zijn verlies, hij maakt nu MIJN ouders niet mee, mijn geboortestreek niet mee, ik heb verdomme ook zoveel moois te bieden, mijn familie had hem met open armen verwelkomd, tenminste als hij me fatsoenlijk had behandeld... en ik dacht stiekem, als mijn vader of mijn neven hadden geweten wat een klootzak het was, dan hadden ze hem een oplawaai verkocht! Dit is verdomme mijn leven, en ik laat nooit meer iemand mij zo waardeloos behandelen.

En ik, ik ga nu keihard werken aan het maken van nieuwe, fantastische herinneringen, zonder hem...