Ik weet hoe jij je voelt...ben zelf na 25 jaar verlaten.
Ook ik heb wel eens gedacht mijn auto tegen een boom aan te zetten.... maar ook bij mij zijn er kinderen die op mij rekenen.
Dit alles maakt het zo zwaar, dat je niet weet waar je het zoeken moet. Ik kende alleen maar een leven met hem, vanaf mijn achtiende tot begin dit jaar, ik was 43.
Het loslaten, herinneringen, nog van iemand houden, dat alles zal je een plekje moeten geven.
Dat gaat inderdaad niet zomaar, dat heeft tijd nodig en ik hoop dat je een paar echte vrienden hebt waar je mee kan praten en huilen!
Hou je taai!
Letje

Hoi ciara, een heel herkenbaar verhaal, bij mij is precies hetzelfde gebeurd, na 16 jaar huwelijk, 18 jaar samen voelt ze niets meer voor me, ze heeft sinds een paar maanden geleden een ander, en we gaan scheiden. In het begin stortte mijn wereld in, we hebben samen 4 kinderen, ik heb net mijn baan opgezegd om te gaan freelancen, zij trok bij hem in, ze liet mij en de kinderen gewoon stikken, ze had geen oog meer voor ons.
Ik was in het begin zo wanhopig, wist niet dat een mens zoveel pijn en verdriet moest verdragen, ik dacht dat ik doodging, ik wilde ook niet meer verder, ik kon me geen toekomst voorstellen zonder haar. En de kinderen, gebroken gezin, ik trok het niet meer dacht ik. Ja, ik dacht ook dat ze gewoon bij mijn leven hoorde, ik dacht dat ik haar nooit zou kunnen loslaten. Maar ik moest wel, ik moest het huishouden draaiend houden, voor de kinderen zorgen, vader en moeder tegelijkertijd zijn, mijn freelance zaak opzetten en ondertussen nog mijn verdriet verwerken. Maar inmiddels een paar maanden verder heb ik het gvd toch gered, allemaal aan deze site en mezelf te danken, en mijn liefde voor mijn 4 lieve kids, inmiddels heb ik al een opdracht binnen en loopt het freelancen perfect, mijn kinderen stralen weer, alleen mijn familie hebben nog een beetje verdriet, ze weten het pas sinds een paar weken.
Ik wil ermee aangeven dat het kan, loslaten, maar dat ging wel gepaard met onmenselijk veel pijn en verdriet, onnoemlijk veel pijn, mijn hart verscheurd, mijn lichaam en geest helemaal KO, ik viel meer dan 15 kilo af, ik kon niet slapen, ik dacht dat de wereld verging, ik raakte in paniek en werd wanhopig.
Uiteindelijk ook hier terechtgekomen, en de lieve lotgenoten hier hebben mij enorm veel steun, begrip en adviezen gegeven, daarnaast mijn liefde voor de kids heeft mij ook op de been gehouden.
Ik en de kids kunnen inmiddels echt van het leven genieten, mijn ex komt af en toe thuis, dan is het een bonus, zo niet, dan redden we ons ook wel, hebben we maandenlang niets anders gedaan.
Ja, uiteindelijk zul je het ook redden, maar ondertussen is het gewoon kl*te, sla je er doorheen, ga pijn en verdriet niet uit de weg, en probeer kracht uit jezelf en de kinderen te putten, kracht van de liefde, want dat is de enige dat de moeite waard is om voor te leven.

Veel sterkte, liefde en wijsheid!

Mr Bean

Hier dus hetzelfde!
23 jaar getrouwd en gedumpt!
Dat doet pijn,maar er komt een tijd,dat je het verleden leert begrijpen en er weer een heden en een toekomst is!
Uit het leven willen stappen is echt geen optie,zoals je zelf al schrijft!
Je hebt je kinderen en dat is voor nu even het belangrijkste om voor te leven!
Blijf schrijven hier hoor,het helpt je met je verdriet!
ptm