Anderen raad geven over hun leven en liefde is toch zo makkelijk en zelf..zelf krijg ik er geen kop of staart aan...
We waren bijna 1.5 jaar samen, maar 't heeft niet mogen zijn blijkbaar.

Je houdt van iemand, je ziet die doodgraag, ik was er van overtuigd de liefde van mijn leven gevonden te hebben en dan ineens... the end.

We hadden niet echt de makkelijkste relatie, we woonden 150 km van elkaar, elk in een éénoudergezin. Het goeie daaraan is dat je elkaar begrijpt in die dingen, omdat je in dezelfde situatie zit. Het lastige komt als je eigenlijk geen van de twee echt happig bent om naar de andere kant te verhuizen.
Wat mij betrof, was samenwonen nog geen optie, ik was van plan nog enkele jaartjes thuis te blijven. Maar hij zat er al zwaar mee in zijn hoofd en geraakte er niet wijs uit. Hij zag/ziet het niet zitten om zijn mama 'alleen' te laten en te verhuizen naar hier of 'in de helft'. En ik begrijp dat echt wel, ik zou 't daar ook wel moeilijk mee hebben. Ik heb het geluk dat mijn vader wel een stuk zelfstandiger is, maar toch. 'Achterlaten' is altijd moeilijk.

Langs de andere kant heb ik zoiets van allemaal goed en wel, maar ik zou ook graag ons eigen leven opbouwen. Samen, met ons twee. En ik wil onze ouders echt niet in de steek laten, verre van, maar we gaan er ook niet gaan bijwonen.
En wat is 150 km eigenlijk? Op 1.5 uur ben je er.
Zijn mama heeft mij nooit iets misdaan of miszegd, ik was altijd welkom, hetzelfde gold hier.

Maar blijkbaar zijn ouders belangrijker dan liefde...