Na mijn vorige blog is er heel wat gebeurd. Hij is tot de conclussie gekomen dat hij de verkeerde keuzes heeft gemaakt en vind het erg dat alles kapot is.

De afgelopen periode ik geprobeerd om weinig tot geen contact met hem te zoeken. Als hij wat wil moet het vanuit hem komen. In de afgelopen periode had ik hem al een aantal keer gevraagd of hij zijn laatste spullen op wou halen. Iedere keer kreeg ik als antwoord; 'ik weet nog niet wanneer ik langs kom'. Op een gegeven moment werd ik zo boos en heb ik al zijn spullen in de auto geladen en naar zijn ouders gebracht. Ik wist dat hij op dat moment niet thuis was. Ik was benieuwd hoe hij hierop zou reageren. Die avond niet....

De volgende dag begon hij met smsen; hij zag dat ik was geweest en vroeg hoe het met me ging. Aangezien ik aan het werk was, had ik daarop niet gereageerd. Daarop stuurde hij vraagtekens. Met daarna een vraag over de fiancieen die wij nog moeten reagelen. Met als laatste vraag of we dat weekend nog wat zouden afspreken!!!!
Ik sloeg stijl achterover, ik dacht WAT !! Aangezien ik dit niet erg verstandig vond, heb ik de boot een beetje afgehouden. Die zelfde avond belde hij, met een beetje een onzin verhaal. De volgende dag hetzelfde verhaal.

De dag daarop kwam ik hem tegen op zijn werk. Hij vroeg hoe het met me was en dat zijn telefoon kuren had, zodat hij niet kon bellen en smsen, wel whats appen. De rest van de week hebben we eigenlijk geen contact meer gehad. Vandaag hebben we dan afgesproken dat hij zondagavond komt om finaciele zaken te regelen.

Ik weet eigenlijk niet hoe ik me moet opstellen. De keren dat we wel contact hebben doet hij weer erg leuk, net zo leuk als is het begin. Maar de stem in mijn hoofd blijft zeggen, trap er niet in want er is niets veranders. Maar dat vlindertje in mijn borstkast is wel een beetje zenuwachtig dat hij komt....PFFFF