Daar zit je dan, na 7 jaar lief en leed te hebben gedeeld ben je weer alleen. Het is nu ruim twee maanden geleden dat mij ex (naar woord) besloten heeft het uit te maken. In de loop der jaren is hij veranderd. Hij kan en wil niet meer liefhebben op de wijze zoals hij dat eerder in de relatie wel deed. Daarnaast heeft hij andere ideeën over de toekomst gekregen waar mijn wensen en verlangens voor een relatie niet in naar voren komen. Het afgelopen jaar stond veelal in het teken van strubbelingen die hier ook mee te maken hadden. Ik voelde dat hij steeds verder van me af kwam te staan, maar had het idee dat hij tijdelijk met íets in de knoop zat en dat het wel weer goed kwam, nou niet dus. Twee maanden is hij met zijn gevoelens aan het worstelen geweest zonder mij daarin toe te laten. Na net besloten te hebben elkaar wat ruimte te geven (althans hij had voornamelijk ruimte nodig) heeft hij toch besloten dat het niet meer wil. Mijn hart ligt in duizend stukjes. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik zo lang hoop heb gehouden. Ik heb, net als vele anderen die hier bloggen, erg veel moeite met alle herrinneringen. Als ik denk aan de fijne momenten samen, dan zie ik hem die gelijk met een ander beleven, terwijl dat nog helemaal niet aan de orde is. Hij geeft zelfs aan daar nog helemaal niet open voor te staan. Ik vraag me af of ik daar uberhaupt wel weer voor open kom te staan. Oke, ik ben nog jong (25), we waren ook al jong bij elkaar, maar ik heb het idee de liefde van mijn leven verloren te zijn. Niet dat hij dat nu nog is, omdat hij zo veranderd is, maar dat was hij wel en daar ben ik zo verliefd op geworden. Ik heb me in deze relatie volledig laten gaan, teveel van mezelf op zij gezet. Daarnaast heb ik mijn eigenwaarde van hem laten afhangen. Hij is een zgn knappe jongen en dat kreeg je dan ook veel te horen. Ik bekeek het zo dat als mensen dat over hem zeiden, dat dat ook iets over mij zei. Nu is hij niet meer mijn vriend, dus wat zegt dat dan over mij, ben ik niet goed genoeg...? Ik hoop echt ooit weer iemand tegen te komen die net als mij in het leven staat en die niet bang is om passievol te leven en zich in de liefde ook echt durft te geven. Tegelijkertijd vraag ik me af of ik dit zelf nog wel kan. Durf ik me nog wel weer kwetsbaar op te stellen? Ik weet het niet. Tijd schijnt alle wonden te helen, ik wacht dus maar af...