Hoi allemaal,

Ik ben al een tijdje lid van deze site maar heb nog nooit wat gepost of ergens op gereageerd. Toch wil ik mijn verhaal kwijt.

Het begon allemaal 6 maanden geleden wanneer mijn toenmalige vriendin plotseling de relatie die we hadden beëindigde. We woonden toen al bijna 2 jaar samen in een gekocht appartementje.
Ze brak dat weekend opeens in huilen uit en vertelde dat ze het niet meer wist. Ik zelf had dit totaal niet zien aankomen. Ze had moeite met hoe ik soms met dingen omging of hoe ik soms dacht en om die reden wou ze twee weken bedenktijd. We hadden ongeveer 4 jaar een relatie en zijn nooit uit elkaar geweest. Ik hoopte dat ze in die twee weken erachter zou komen dat ze dit niet wilde en dat ze bij me zou blijven. Ik ben in deze periode terug gegaan naar mijn ouders. Zelf dacht ik ze komt wel eerder dan die twee weken naar mij toe maar dit gebeurde niet. Ik geloofde ook niet zo in deze termijn en dacht hoe langer dit duurt hoe slechter dit zou aflopen. Ik heb hierin ook gelijk gehad. Ze maakte er namelijk een eind aan.
Geloof me ik dacht echt dat ik niet meer leefde het is dat ik ademde maar voor de rest... Ik liep op dat moment stage en deze was ook echt niet meer te doen. Ik dacht echt dat ik kapot ging. Ik deed daar een onderzoek heb het uiteindelijk ook nog gehaald maar vraag niet meer hoe ik het heb gedaan want dat kan ik me niet meer herinneren.
Ik miste echt alles en trouwens nu nog steeds. Ons huisje het samenzijn echt ik was zo gek op deze vrouw en merk nu dat ik dat nog steeds ben. Ik stuurde bosjes met bloemen gaf haar dvd's die ze graag wilde zien noem maar op. Ik deed dit ongevraagd maar ik wou haar gewoon niet vergeten. Ze ging echt veel stappen opeens en nu nog steeds en zoals ik haar ken leert ze heel snel nieuwe mensen kennen. Dit was voor mij echt een drama nieuwe mensen en uitgaan betekende voor mij dat ze er geen spijt van had. Ik voelde me alleen nu trouwens ook nog regelmatig en lag soms nachten wakker als ik had gehoord dat ze iets ging doen. Ik heb haar zo vaak gebeld en heb toen zo vaak bij haar uitgehuild. Ik kon het maar niet begrijpen en wilde zo graag dat het goed kwam. Het gekke is bij ieder negatief antwoord van haar naar mij toe besefte ik dat het over was. Maar weer kort daarna dacht ik dat het weer goed zou komen en toen leefde ik weer helemaal naar haar toe tot ik weer als het ware gedumpt werd. Ik kan gewoon niet geloven dat ze het zomaar opgeeft na alles wat we meegemaakt hebben. Ik weet nu zelfs niet hoe lang ze dit voor zich heeft gehouden. Het enige wat ik weet is dat ze geen toekomst meer met me zag en dat ze moeite had met hoe ik soms met situaties omging.

Het ergste is voor mij is dat ik haar kwijt ben. Dat voel ik nu nog steeds zo. Dat ik dit na 6 maanden zeg doet me pijn en geeft me een gevoel van schaamte. Ik denk echt dat zij voor mij een van de ware is op deze wereld. Voor haar geldt dat niet en dat geeft me nog steeds een rot gevoel. Ons huisje waar we samen in woonden mis ik ook maar dan meer het samen wonen. Ik moet er vaak nog langs fietsen en dan zie ik haar zitten of door de kamer lopen en dat doet pijn in mijn hart. Ik moet zeggen dat ze na het uitmaken altijd voor me klaar heeft gestaan misschien iets te veel waardoor ik steeds probeerde in contact te komen.

Ook een probleem is dat ik vaak beelden in mijn hoofd zie. Vaak zijn dit herinneringen die als een soort film afspelen in mijn hoofd. Ik zie haar dan helemaal voor me met haar glimlach. Dat doet me dan echt zeer omdat ik weet dat ik daar niet meer van mag genieten. En ik herinner me echt veel momenten soms weet ik echt niet hoe ik dat voor mekaar krijg.

Ik weet dat het voorbij is en toch besef ik dit niet helemaal. Ze heeft nu een eigen leven en dat doet me echt pijn. Ik heb een tijdje geen contact gehad en dat heeft goed geholpen. Alleen zijn er soms momenten dat je haar mist en ik ben daar nog niet echt sterk in geweest. Gisteren heb ik haar in de stad gezien en hebben we gepraat. Ik voel me daardoor echt rot omdat het gewoon ouderwets gezellig en vertrouwelijk was.
Ik geloof zelf dat ik een kans heb verdient alleen moet dat van twee kanten komen. Ik heb zoveel na kunnen denken en ben erachter gekomen dat ik inderdaad fouten heb gemaakt. Ik hoop dat ik van deze fouten geleerd heb. Ik hoop dat ik weer eens de oude word. Dat ik nieuwe mensen ontmoet waar ik kan bouwen zodat ik deze tijd achter me kan laten en weer verder kan.
Ik weet dat dit nog even gaat duren en het zal grotendeels aan mezelf liggen hoe snel.

Misschien een warrig verhaal maar ik geloof dat ik nu een gedeelte kwijt ben. Ik heb nog zoveel te vertellen over wat ik de afgelopen tijd meegemaakt heb maar anders wordt het verhaal te lang.

Ik wens iedereen succes met het verwerken van het verdriet en ik geloof echt wel dat we er allemaal uit kunnen komen.