Na 6 maanden kwam ik achter deze website. omdat mijn verdriet nog steeds niet over is. Al een half jaar?! hoe kan de tijd zo snel gaan.
Nog steeds mis ik hem, verlang ik ernaar hem te zien.

Teleurgesteld wordt ik wanneer er weken voorbij gaan waarin hij niet belt, of ioets wilt afspreken. We zien elkaar nog, soms.
Ik wil me niet opdringen, dus in mijn hoofd houd ik bij wie wie de vorige keer heeft opgebeld.
Kan het weer? ja dan bel ik. Heel triest eigenlijk..voor hem ben ik iemand met wie hij kan afspreken als hij niks beters heeft. Een achterdehandje.

Wanneer ik zijn naam op't scherm van mijn mobiel zie staan juich ik van binnen. Koel probeer ik over te komen. Ik moet me niet laten kennen..

Vandaag belde hij. Ja, hij wilde wel een opdracht van mij nakijken. Enthousiast had ik gereageerd. 'Goh, wat fijn, je helpt me echt uit de brand!'.
Wat praatte hij kortaf tegen me. Het leek zelfs wel bot. Er klonk geen symphatie in zijn stem. Op het einde ging het even onhandig. 'Tot snel', wilde hij zeggen, maar hij had zich gerealiseerd dat dit niet zijn wens was. Ik hoorde een, 'tot..tot eh de volgende keer'

Toen ik ophing was ik verbaasd. Hij hield echt niet meer van me, hij vond me niet eens meer leuk. Tenminste, dat denk ik. Waarom praat je anders zo kortaf? Ja misschien wel houden van, op een ontzettend platonische manier. De manier waarop je van je kat houdt of je hond.
Dat het toch zo kan lopen in het leven. Het is allemaal vergankelijk!

Ja we hadden veel ruzie, maar nooit voelde ik me zo gelukkig bij iemand.