Vandaag is hij mijn kleine meid komen halen, god wat mis ik haar! Als ik in mijn bed lig hoor ik haar normaal bewegen en kreunen in de andere kamer en nu is het ongelofelijk stil, doodstil. God wat mis ik haar! Maar hij zal wel goed voor haar zorgen. Morgen brengt hij haar rond 2 uur terug omdat ik met haar naar het ziekenhuis moet. Ze heeft een ruis op haar hartje en dat moet onderzocht worden. Normaal is dat wel, dokter zegt dat dat er nog uit groeit maar neem het zekere voor het onzekere vertelde hij.
Hij gaat niet mee naar het ziekenhuis, hij moest vrienden gaan helpen! En je dochtertje ochame dan...! Maar ja, we zullen wel zien, dat is het ergste, wachten, hij weet nog altijd niet of zijn gevoelens voor mij echt helemaal weg zijn. Daarstraks hebben we er ook niet over gepraat, laat hem maar eens een dag en nacht voor zijn dochter zorgen, misschien komen er zo andere gevoelens terug boven... wie weet...

we zullen wel zien...zeggen we maar...