Hallo,

Nu daar zit ik dan.. In een groot huis alleen achter mijn computertje te verwerken dat mijn partner is vertrokken. We hebben een relatie achter de rug die 10 jaar heeft geduurd. In die 10 jaar is er erg veel gebeurd waar onze relatie alleen maar sterker door werd. Er is in die tijd onder andere een flink aantal ICSI pogingen geweest die (gelukkig nu) niet gelukt waren. Ik heb in die tijd bijna 1 jaar in het ziekenhuis gelegen. Maar daar sloegen we ons allemaal heel goed doorheen. Mijn partner heeft in die 10 jaren een heel erg hormonaal probleem gehad met andere mannen, ze werd iedere keer verliefd op ze maar deed daar verder niets mee. Ik kon dat allemaal goed handelen omdat ze onvoorwaardelijk van me hield en ik van haar. Totdat ze een andere baan kreeg. Daar veranderde ze, ze kreeg er complimentjes en hulp van een of andere dame die aan reiki doet. Die is volgens mij op haar in gaan praten over ontwikkelen en jezelf kennen. Ze ontdekte dat ze zichzelf niet kende en is langzaamhand van me af gaan groeien. Ze wilde op haar eigen benen staan en zonder mij omdat ik nogal iemand ben die de besluiten nam volgens haar. En dit wilde ze zelf doen. Daarom heeft ze gekozen om alleen verder te gaan.

En nu zit ik hier alleen, en voel me zwaar kl*te Ik hou nog steeds evenveel van haar maar weet ook dat het over is. Ik respecteer haar besluit, maar ik weet zelf niet hoe ik verder moet met mijn gevoelens. Ik zag mezelf wel zitten met haar op dat ene bankje bij het bejaarde tehuis.

Ik mis haar.. het bed is leeg.. thuiskomen in leeg huis.. niemand om te vertellen hoe het wat op het werk enz...
Ik leer nu wel hoeveel emoties ik heb, heb nog nooit zoveel gejankt

Groetjes en bedankt voor het lezen..

Berrie