Morgen is het precies 1 jaar geleden dat ik volkomen onverwchts te horen kreeg dat het over was, nooit heb ik hem daarna nog gesproken of gezien, kennelijk vond hij het niet waard om mij een laatste gesprek te gunnen en dat na 6 jaar.
Nu ik alles na een jaar vol pijn op een rijtje zet is er één ding wat me toch wel het meest bezeerd heeft en dat is het niet/nooit weten waarom dit zo ineens moest stoppen, dat blijf ik me altijd afvragen, ik zou dan ook tegen ieder die zijn relatie wil stoppen willen zeggen; ga een gesprek aan met de ander waarin je eerlijk en duidelijk bent, de ander zal dan moeten accepteren dat je gevoelens voor hem/haar over zijn, maar doe nooit zoals mijn ex. heeft gedaan, alles doozwijgen en iemand zomaar keihard laten vallen, dat is wat bij mij de meeste pijn, woede en verdriet heeft veroorzaakt.
Elke dag sta ik op met woede, wil ik weer een brief schrijven, maar het heeft geen zin, hij heeft nooit ook maar 1 reactie gegeven.
De intense liefde die ik ooit voor deze man voelde is omgeslagen in haat.
Het gemis en de woede zijn nog steeds hevig, vooral nu speelt het weer op.
Dit jaar ben ik doorgekomen dankzij therapie, mijn werk, mijn vrienden, het bewust zoeken naar andere bezigheden en contacten en vooral, het uit de buurt blijven van mijn ex. ik ga niet naar plaatsen waar de kans is dat ik hem tegen kan komen.
Leren loslaten dus en dat is zo moeilijk, je gaat 3 stappen vooruit en dan weer 2 terug, je denkt dat het langzamerhand lukt, totdat je weer huilend wakker wordt, hem voor je ziet, van hem droomt, naar hem verlangt.
Loslaten heeft ook alles met je gevoel van eigenwaarde te maken, ook ik ben zo stom geweest om maar contact te blijven zoeken via brieven en sms-jes, ik smeekte hem zowat of hij svp toch eens contact wilde opnemen, bood hem zelfs sex aan, hoe stom kun je zijn, ik kreeg geen enkele reactie en voelde me zo goedkoop en vernederd en gekleineerd.
Al deze gevoelens hebben mijn verdriet alleen maar groter gemaakt, vaak liep ik wanhopig rond, niets had meer waarde en vaak wou ik dat ik niet meer was.
Tot op een dag, nu al weer enkele maanden geleden ik ineens weer een boek aan het lezen was, een lachbui kreeg met een vriendin, langzaam merk je dan dat je toch verder gaat en de scherpste kantjes eraf gaan, ook al ben je er nog lang niet.
Ook ben ik me gaan verdiepen in het karakter van mijn ex. en zag ook wel in dat ik verslaafd was geraakt aan deze man, hem op een voetstuk had gezet.
Hij had voor mij al vele relaties gehad en een huwelijk achter de rug, hij heeft 2 kinderen, voor wie ik ook altijd klaarstond, net zoals voor hem, ik durf ook van mezelf te zeggen dat ik te weinig zelfvertrouwen had in deze relatie, ik bleef maar geven en wilde zo graag dat hij het waardeerde.
De waarheid is dat hij misschien wel van me hield, maar me vooral misbruikt heeft en gebruikt tot het hem verveelde, hij wilde zich ook niet binden, nooit en had ook voor de vrouwen die hij voor mij kende niet zoveel "gevoelens zoals hij zelf altijd zei, bovendien had deze man last van woede-aanvallen, was nogal onberekenbaar en dronk vaak, de ander kant was dat hij een hele mooie man was en ook heel warm kon zijn, of speeelde hij dat?
Nu, na 1 jaar de balans opgemaakt te hebben heb ik besloten nooit meer contact met hem te zoeken, hem van dat voetstuk te halen en aan mijn zelfvertrouwen te werken, ook om mezelf tijd te gunnen om over mijn liefdesverdriet heen te komen en vooral, proberen te blijven genieten van alles wat op mijn pad komt, elke dag weer en stap voor stap. Paula.