Mijn god, waar ben ik aan begonnen denk ik wel eens... Ik ben nu al zenuwachtig, maar heb gelukkig muziek nog om me te kalmeren. De afspraak staat, morgen gaat het gebeuren, het wederzien van mijn ex vriendin, na elkaar 2 maanden niet gezien te hebben.

Ik ga bij haar, en ook haar familie langs, nu kon je in mijn vorige blogs al lezen dat ik het heel erg goed met haar familie kan vinden dus dat is geen probleem. Maar wat zal er gebeuren als ik oog in oog met haar sta zodra ze de deur open doet? Ik voel echt een enorme spanning, nu al... adrenaline rush. Ben ik er al wel klaar voor? Is zij er klaar voor? We hebben onlangs samen een leuk, lang en luchtig gesprek gehad via messenger... het klikte weer als vanouds en het was eventjes weer zoals voorheen, daarmee bedoel ik; voordat we een relatie kregen. Brrrrrr... Ik heb geen flauw idee wat mijn hormonen gaan doen morgen. Val ik terug? Zal het pijn doen? Of laat het me juist inzien dat ik nou zo erg met haar gezeten heb en denk van, ja nu ik achteraf je weer zie heb ik je totaal geidealiseerd? Alle vragen zijn al beantwoord, hier zit ik niet meer mee, wel nog met sterke gevoelens voor haar en dat de aflevering nog lang niet over is tussen ons... Ik weet het allemaal niet, ik ga zo sterk mogelijk de ontmoeting aan, laat me niet kennen, ga geen zielige emoties vertonen en wil het gewoon gezellig en leuk hebben, in de hoop dat de band die we ooit hadden (nogmaals; de band was enorm sterk voordat we iets kregen, en is eigenlijk ook nooit verdwenen tijdens onze relatie) kan blijven voort bestaan en we elkaar wellicht wat vaker weer kunnen gaan zien... spannend! Ergens heel fijn dat ik eindelijk na een tijd elkaar negeren haar weer kan zien en spreken, dan is die spanning en de angst dat ze me totaal uit haar leven verbant zonder enige reden dan ook tenminste WEG. Pfoe! Laat me vannacht alsjeblieft goed slapen, dan kom ik morgen het beste uit de bus...

Daag