Het is ongeveer 3 maanden geleden dat het uit was gegaan, en nog voelt het aan als een eeuwigheid dat ik hem heb gezien noch gesproken. Steeds de neiging en behoefte om m'n ex weer te zien werd langzamerhand verminderd. Is dit wel wat ik wil? Wil ik, en ben ik bereid om mijn ex los te laten?

Toen het uit was, dacht ik echt dat ik niet zonder hem kon leven. (Ik denk dat velen dat ook ervaren) En bleef mezelf beschikbaar stellen, in de hoop dat hij bij me terugkomt. Ik DACHT dat het wel goed zou komen. Dat het misschien een knipperrelatie zou worden? Maar nee, had niet veel van hem gehoord toen het uit was tussen ons.

Een maand geleden, was ik nog steeds geobsedeerd van zijn bezigheden. Ik checkte zijn profielpagina's elke dag. Om te bedenken, dat ik een stalker ben.. Nee, ik was gewoon hopeloos verliefd op m'n ex? Nou ja, verliefd? Ik kon hem niet loslaten. Maar een relatie met hem was ook vermoeiend. Waarom denk ik daar niet aan? Waarom blijf ik alleen die mooie momenten koesteren? Door steeds weer te dagdromen over die mooie momenten verlang ik naar hem. Als ik nou gewoon de logica en mijn verstand gebruik, houdt het m'n beide voeten op de grond. Maar daar denk ik niet graag aan. De harde realiteit. De realiteit dat hij me niet terug wilt, noch spreken, noch zien.

Mijn laatste poging, om hem weer te zien, stuurde ik spontaan een smsje of hij zaterdag kon afspreken. Maar nee. Hij had wel andere betere dingen te doen. In plaats van dat hij zei: Maar we kunnen wel een andere dag afspreken? Antwoordde hij droog en koel: ik kan zaterdag niet.

I give up. Hij wilt me niet meer.

Destijds vonden twee andere jongens mij wel leuk, mja ze haakte naderhand af, want ze wisten dat ik ldvd had en geen behoefte aan een nieuwe relatie. IK ben degene die MEZELF tegenhoudt van verder gaan met m'n leven. Ik haat dat dubbelgevoel. Ene kant wil ik zo graag weer verder met m'n leven, andere kant laat het gewoon niet toe. Ik heb niks meer van hun gehoord. Just the wrong timing.

Sinds kort sprak ik een oude vriend, en gek genoeg maakt hij me blij. (niet dat ik verliefd op hem ben, maar vind hem wel leuk) M'n andere kant denkt nog steeds, nee je hoort single te zijn. Maar toch, spreek ik met hem af. Ik weet dat het misschien kan bloeien tot een relatie, maar is dat wel de bedoeling? Ik ben zelf gekwetst, dus ik zou hem niet willen kwetsen met vals hoop. Dat is het laatste wat ik iemand aan zou willen doen.

Ik hoop graag dat de 'date' van morgen gewoon gezellig is, en niets meer en niets minder. Ik denk dat ik niet verliefd wil worden, maar zou ik mezelf kunnen stoppen met verliefd worden op een ander? Waarom zit ik er nog steeds overin over m'n ex? Is het niet onderhand tijd om het los te laten?