Je gaf me alles wat je had
Al je tijd, je geld, je lichaam
Je liefde mij zoveel zelfrespect
En nog meer respect van vrienden

Je bouwde voor mij een wit paleis
Met feesten, wijn, fonteinen
Je vertouwde je geheimen toe
Liet alle spoken snachts verdwijnen

Je vertelde alles wat je dacht
Elke wens of stil verlangen
Je weefde je roze liefdesweb
En in dat web liet ik me vangen

Je was mijn tegendeel, mijn zelfkritiek
Mijn nog minder kritiek van vrienden
Je wilde me helemaal of anders niet
Met het geluk dat ik niet verdiende.

En je blijft een dief, een dromendief
En je had me lief,
Je had me lief in al je nachten, vol van tederheid
Je had me lief wanneer je zei,
"ik wil je nooit meer kwijt"
Je zei je gaf om mij veel meer dan om jezelf

Als ik het leven aan elkaar verzon
Drukte jij me op de feiten
Je bracht me water als ik koortsig was
Met het geduld dat ik nooit meer zal krijgen

Geen mensen die ooit mijn fouten snapt
Alleen jij kon het begrijpen
Als ik oogsten wilde, maar het lukte niet
Dan zei jij laat het nou rijpen..

En je blijft een dief, een dromendief
En je had me lief,
Je had me lief in al je nachten, vol van tederheid
Je had me lief wanneer je zei,
"ik wil je nooit meer kwijt"
Je zei je gaf om mij veel meer dan om jezelf

Je was de ophaaldienst van mijn verdriet
Mijn kompas op open water
En je gaf me alles wat je had
Maar betalen deed ik later

Dit vind ik zo mooi, beschrijft in alles hoe hij er altijd was, hoeveel hij van me hield en mij accepteerde. En hoe ik het toen niet genoeg terug kon geven, hoe hij altijd het gevoel had meer van mij te houden dan ik van hem, hoe hij zich helemaal aan mij durfde te geven, heel puur en oprecht. En hoe bang hij altijd was dat ik weg zou gaan, hoe zijn liefde voor mij hem bijna beangstigde, waardoor ik nu betaal voor alles wat hij deed en wat ik niet genoeg wist te waarderen.
Nu betaal ik door hem nog elke dag te missen, spijt te voelen en heel erg te leren van alles wat er is gebeurd. Ik betaalde ook toen ik erachter kwam dat hij onder de druk en stress van wat hij voelde voor mij bleek te zijn vreemdgegaan. Liefde kan onvoorwaardelijk zijn, maat zelfs dan kun je het zelf kapotmaken als je er maar hard genoeg tegenaan trapt. Ik ben blij dat ik nu zoveel heb geleerd en nu weet hoe ik het anders ga doen. Maar waarom kon ik dit niet leren bij iemand anders, iemand waar bij het niet zo diep ging, waarbij ik niet nog steeds zou zeggen dat het mijn grote liefde is.
Waarschijnlijk omdat je het meeste leert van wat het diepste gaat.
En helaas heb ik hem niet leren kennen toen ik dit allemaal al wist, maar toen ik nog naïef en "arrogant" was.
Ik wil het zo graag allemaal goedmaken bij hem, kan het te laat zijn voor een grote liefde? Is liefde dan maar tijdelijk, gaat alles dan kapot?

Het is nu 7 maanden geleden dat ik echt afscheid heb genomen en in de tusentijd zijn er nogal dingen gebeurd, en het gaat nu stukken beter met me. Maar ik denk nog elke dag aan hem, en soms wordt ik weer overmant door spijt, herinneringen, onbegrip en gemis.
Ik weet dat de tijd veel heelt, en daarom heb ik geduld.

Liefs, x