Arme schat!!

Ik denk dat iedereen dat wel eens in zijn leven meemaakt, dat hij/zij aan de kant gezet word. (want zo voelt het)
Ook zullen we allemaal wel eens een relatie beëindigen, maar het voelt idd vreselijk en je gaat aan jezelf twijfelen jij bent vast niet goed genoeg, denk je....
Hij zal vast een goede reden hebben voor zijn keus, al past die niet altijd in je straatje. Wel vind ik het zo eerlijk van hem als hij je over een tijdje verteld wat hem ertoe heeft doen besluiten. Geef hem even de tijd, zodat hij het een en het ander op een rijtje heeft.
de liefde is zo heerlijk en tegelijkertijd kan het je kapot maken!

De redenen voor een relatiebreuk, pff dat kan vanalles zijn!

Ikzelf heb vorig jaar een eind gemaakt aan een relatie van drie jaar. Het was eigenlijk een perfecte relatie, maar mijn eigen onzekerheid heeft het kapot gemaakt. Ik had namelijk weer bevestiging nodig dat ik nog goed in de markt lag bij de vrouwtjes en de bevestiging van mijn vriendin was me niet meer voldoende. Het was een vreselijke tijd, want ik hield zielsveel van haar, maar ik dacht dat ik niet meer gek op haar was. Het heeft me een jaar gekost om erachter te komen wat nou eigenlijk de reden was en ik kwam dus op die onzekerheid uit....mijn eigen fucking onzekerheid, vreemd toch.
Momenteel zit ik weer rock bottom. Eindelijk weer een leuk meisje gevonden, ga je twee maanden super leuk mee om, bleek dat zij geen vaste relatie wil, omdat ze te druk is daarvoor! WTF en ze dacht dat ik het ook zo zag, dat ik het ook gewoon leuk vond, maar meer niet. Nou ik was helemaal verslaafd aan haar geworden en ik denk dat dat de reden is geweest, ze rook mijn onzekerheid, iets wat ze niet zag toen we elkaar ontmoetten. Nu lig ik nog nachten wakker, wat mijn fout kan zijn geweest. Heb ik me te afhankelijk opgesteld? is ze iemand anders tegenkomen? Wat is in godsnaam de reden? Het enige wat ze me wel duidelijk verteld heeft, is dat ik meer gevoelens voor haar had dan dat ze voor mij had, maar ze had wel gevoelens en dat maakte het weer zo onverteerbaar voor me, om het te accepteren. de echte reden zal ik nooit te weten komen. Dat maakt je kapot tenzij je er voor jezelf klaar mee bent, maar dat is zo moeilijk!

Ik hoop voor je dat HIJ wel eerlijk en vooral open tegen je is, want dat verkort je lijden aanzienlijk! Ik bijv. moet het nu met mijn eigen gedachten gaan doen, in de hoop dat ik het snel ga accepteren:(

Ik hoop echt dat hij je alles gaat vertellen! Toch zie ik hem voor me (als ik lees hoe hij reageert tegen je) als iemand die best op mijn "ex scharreltje" lijkt. Liever negeren, dan confronteren. Hoe moeilijk het ook is om iemand pijn te doen (ik weet er alles van) Maar die mensen realiseren zich niet, dat het nog meer pijn doet als ze diegene in onzekerheid laten met al z'n 1000 vragen.

Heel veel sterkte meis! en houdt ons op de hoogte hoe het met je gaat!

groetjes van Knalpijp!

Hi, niet doen dus! Niet jezelf verwijten gaan maken, omdat je misschien dit en misschien dat. Het heeft geen zin. Je draait er niets mee terug, krijgt hem er niet mee in je leven en je maakt jezelf kapot. Je hebt jezelf helemaal gegeven aan een ander en dat is iets moois. Misschien heeft hij wel de fouten gemaakt. Het klinkt namelijk als iemand die graag voor je wilde zorgen en dat ook deed. Dat is natuurlijk heel lief en alles, maar dat ontneemt jou ook de kans om zelf te groeien en jezelf te ontwikkelen. Misschien is hij in zijn rol wel zover doorgeslagen dat hij nu niet meer weet wat hij voelt. Maar in dat geval zou hij zichzelf moeten verwijten dat hij JOU ook in een rol heeft gestopt, namelijk degene die verzorgt wordt. Dat is tijdelijk natuurlijk prima en liefde is ook zorgen vóor elkaar, maar als je te lang in zo'n onbalans zit, dat lijkt me niet gezond. Nee, dat ís niet gezond, kan ik je uit mijn eigen ervaringen vertellen.
Dus is hij opeens weg, omdat jou kwetsen absolúut in strijd is met zijn gevoel om voor je te willen zorgen. Ik denk dat dát gevoel nu aversie oproept of zo, dat hij niet meer voor je wil zorgen. En dat hoeft ook niet, maar dat zit nu eenmaal in zijn kop. Mijn lief had dat ook, riep met d'r 20 jaar jonger nog even dat ze het gevoel had dat ze voor mij moest zorgen. Absurd. Ik wil haar liefde, niet een verpleegster. Ik kan prima voor mezelf zorgen, alleen is mijn leven zonder haar een niet-eindigende hel op aarde. Met haar kan ik de wereld aan, op mezelf zijn en haar helemaal vrij laten. Kortom, het zit in een anders hoofd. Het enige dat je kunt doen is hopen dat hij eens gaat nadenken over zijn eigen rol in dingen en inventariseert wat er nog is aan liefde. Daarnaast hoop ik dat er iemand in zijn buurt is die hem niet naar de mond praat en eens goed praat met hem. Hebben jullie gemeenschappelijke vrienden?
Ik weet dat mijn lief enorm beinvloed wordt door haar omgeving, passief of aktief, dat weet ik niet. Ze is echt superintelligent, maar op dit moment weet ze absoluut niet welke kant ze op gaat. lijkt wel zo'n winkelwagentje met een defect wiel. Je kent ze?
Probeer, hoe moeilijk het ook is, om lief voor jezelf te zijn. Dit is niet jouw schuld. En als je al iets wilt doen, probeer dan een eventuele weg terug voor te bereiden door nu jezelf krachtiger te maken ipv zwakker. We hopen allemaal dat iemand van ons houdt met al onze eigenschappen en zo begint het vaak wel. Mijn lief hield compleet van me, inclusief mijn zwaktes. Maar dat is niet waar ze voor víel. Dat was mijn kracht en mijn lieve manier van doen, de grapjes die ik maakte en haar een warm gevoel geven. Kracht trekt aan en zwakte nodigt niet uit tot een terugkeer, hoe lullig dit ook klinkt. Zelfs ware liefde is soms een spel dat je moet spelen, al snap je geen sik van de regels.
Nou ja, ik weet niet of je hier iets mee kunt. Ga lekker autonoom zijn/worden, stappen met vrienden, nieuwe mensen leren kennen (!), sporten, etc.
En blijf hier je licht op steken. Veel sterkte, joh!!Voel met je mee.