Toen we verliefd op elkaar werden, had hij nog een vriendin. Dat was niet mijn zaak, vond ik, en hij leek er weinig problemen mee te hebben dat hij haar bedroog en tegen haar loog. Na een paar weken maakte hij het uit met haar, hij vond het wel lastig want ze waren 4 jaar bij elkaar geweest.. Toch bleek het niet helemaal uit te zijn geweest, want toen hij een baan kreeg in de buurt waar zijn 'ex' woonde, greep hij de kans. Hij gaf aan super erg te twijfelen maar dat hij had gekozen voor die 'oh zo goede kans' en het vertrouwde van zijn oude liefje. Ze gingen meteen samenwonen.

Toch bleek het niet helemaal goed te zitten tussen hun, want hij bleef contact met me houden. 'Ik mis je', 'ik denk dat we elkaar te vroeg hebben leren kennen' en 'ik hou van je' waren uitspraken die ik bijna dagelijks te horen kreeg. Ik ging er op in, natuurlijk, met mijn verliefde hoofd kon ik nergens anders aan denken dan aan het verdriet om hem.
Contact bleef maar ik werd redelijk ongeduldig; maak je keuze en laat de ander met rust. Ik had verwacht dat het nog eeuwig ging duren, ik bleef hartstikke verdrietig. Tot het moment dat hij me een bericht stuurde 'ze gaat vreemd. Ik zie het in haar telefoon..'

Vriendin ging het huis uit en wij hadden steeds meer contact. Het ging bijna vanzelf. Plannen werden gemaakt; hij kwam op mijn verjaardag, die ik vierde met mijn ouders, zus en haar vriend, we gingen samen op vakantie en ik leerde zijn ouders kennen. Hartstikke leuk, maar er waren ook 'dingen' waardoor we ruzie kregen. Vertrouwen bijvoorbeeld. En ik kon zo ineens denken aan alles wat er gebeurt was zodat ik plotseling bot en chagrijnig reageerde op dingen die hij zei.

Daar probeerde ik wat aan te doen en voor mijn gevoel lukte dat. Ik hoefde niet elke keer meer te weten met wie hij op whatsapp zat en ik kon hem ook een halve dag met rust laten.

Maar hij bleef een beetje nukkig. Hij praatte moeilijk terwijl dat voor dat hele samenwoon-gebeuren juist zo fijn was. Hij deed een beetje afstandelijk en vroeg bijna nooit of en wanneer we weer samen zouden zijn, het kwam allemaal vanuit mij. Blijkbaar twijfelde hij nog ergens over. Ofzo.

Vandaag ben ik erachter gekomen dat hij zijn ex weer heeft gesproken. Het is weer een stomp in mijn maag, een keiharde klap op me kop. Ik weet niet waarover, of wie het contact heeft gezocht. Ik weet niet of ze elkaar gezien hebben of dat het een simpele chat was op bijvoorbeeld facebook. Ik zit zo vol met vragen maar dúrf ze bijna niet te stellen uit angst voor het antwoord. Angst voor weer een gebroken hart, ik ben zo gek op hem. Ondanks alles. Hij is mn eerste liefde, mischien vandaar dat ik zo ver voor hem ga. Ik weet het niet.

Wanneer is het punt bereikt dat je jezelf liefdesverdriet aandoet, omdat je mischien ergens van binnen weet dat het niet beter gaat worden? Hoe krijg je alle kracht bij elkaar om voor jezelf te kiezen? Wanneer besef je dat de o zo leuke tijd mischien niet meer terug komt?