Ik heb weer eens een moeilijk moment.
Een tijdje geleden (eind juni) heb ik mijn ex gevraagd geen contact meer met me op te nemen voor een tijdje.
Er waren momenten waar ik me goed in voelde, op andere momenten snakte ik naar een berichtje van haar, naar contact. Tot 1,5 week geleden vlak voor ik op weekend vertrok met de jeugdbeweging. Geen 3 weken na gezegd te hebben geen contact meer te willen. Ze stuurde me een berichtje hoe om te vragen hoe het met me was. Na een paar sms'en over en weer heb ik haar gebeld. Ze weende aan de telefoon (heb ik achteraf van haar gehoord). We hebben wat bijgepraat en daarna terug met elkaar wat berichtjes gestuurd.

Vrijdag zijn we nog eens naar de bioscoop geweest (op haar vraag). Ik heb echt niet kunnen genieten van die film, hoe goed hij ook was. In de terugweg heb ik haar gezegd dat het misschien beter was van mij voor de rest van mijn leven met rust te laten. Ook al wil ik dat misschien niet.
Ze begon te wenen, ik heb dan nog dingen gezegd om mijn hart te luchten. Het moest er gewoon uit.
Zij twijfelt nog steeds (al bijna 3 maand), heeft me bedrogen, zij zoekt het contact en dat maakt het me alsmaar moeilijker. Ik zie haar nog altijd graag en heb het gevoel dat zij niet diegene is die mag twijfelen over ons.
We hebben daarna stil naast elkaar gezeten, tot ik aan haar deur stopte. Ik heb haar gezegd dat als ze me nog graag zag, het nu de moment was of om volledig te verdwijnen uit men leven.

Ze heeft me mee naar boven gevraagd. En we hebben gepraat en gekust. Op een gegeven moment bijna terug seks gehad. Maar zij trok terug, misschien maar beter. Ze wou er terug aan werken zij ze.

Zaterdag heb ik ze terug gezien en ze zij dat het misschien toch te vroeg was. We hebben die avond weer een hele avond met elkaar gepraat.

Gisteren dan zijn we samen gaan winkelen en hebben we in de terugweg weer een discussie gehad.
Weer voor haar deur gestopt en weer vraagt ze me binnen.

Ze weet nog altijd niet wat ze wil. Ze mist me niet zoals ze zou moeten zegt ze. Maar hoe moet je elkaar missen?
Ik wordt gek van haar te missen, van alles.
Zij mist samen eten, winkelen, opstaan, in bed liggen, ... maar niet op die manier dat het moet zegt ze.
Ze had vroeger een relatie met iemand gehad zei ze, waarbij toen die het uitmaakte, ze hem op een andere manier miste. Maar toch is zij altijd diegene die als eerste een bericht stuurt, contact zoekt.
Ze heeft me weer eens gezegd dat ik eigenlijk de ideale man ben, maar waarom is het dan zo moeilijk?

We hebben het dan weer over haar vreemdgaan gehad. Ze voelt zich er echt schuldig over. Ze heeft het vroeger zelf voorgehad en nu doet zij mij dit aan.
Ik heb het haar dan ook gevraagd, maar ze snapt het zelf niet. Ze bergijpt hoe ik me voel, dat ik nog verliefd ben op haar. En snapt zelf niet waarom ze niet direct met me terug wil.

Ze heeft me nog tijd gevraagd om na te denken en nog contact houden, maar hoe langer het duurt, hoe moeilijker voor mij.
Langs de ene kant heb ik dan liever de korte pijn, maar ergens wil ik mijn toekomst met haar niet op het spel zetten.

Pffff, waarom zijn relaties zo moeilijk?