Mijn verhaal begint ongeveer vijf maand geleden, toen ik een jonger leerde kennen, die ik gelijk al ontzettend leuk vond en er was een enorme aantrekkingskracht.. Helaas ging het vanaf het begin af aan al moeilijk moeilijk! Hij had al een soort van een vriendin, maar hield dit in eerste instantie erg vaag voor mij! Waardoor ik de gok wel wou wagen en in eerste instantie gewoon wou kijken hoelang het ''leuk'' zou zijn en niet meer, want ik wist dat een relatie er niet inzat, omdat onze levens teveel van elkaar verscheelde.. Al snel begon ik toch verliefde gevoelens te krijgen en hoopte ik tegen beter weten in, dat er misschien toch een relatie in zou zitten en dat hij voor mij zou kiezen i.p.v. zijn vriendin. In tussentijd had ik er al een paar keer een punt achter gezet, op het moment zelf stemde hij hier ook altijd mee in, maar later zocht hij toch altijd weer contact of kwamen we elkaar tegen met uitgaan. Ik was dan meestal zo blij om iets van hem te horen of te zien, dat ik vergat waarom ik er een punt achter had gezet en voordat we het wisten hadden we weer afgesproken of gingen we met elkaar mee naar huis. De momenten dat we samen waren voelde ik me helemaal gelukkig en waren de gevoelens zo intens en ook als we met elkaar vreeën, was het met zoveel passie! Maar als ik dan weer alleen was, ging ik weer nadenken en ging ik me vaak weer rot voelen..

In de afgelopen maanden hebben we tig keer geprobeerd er een punt achter te zetten, maar steeds zochten we toch weer contact.. Uiteindelijk heeft hij wel tegen mij gezegd dat hij voor zijn huidige vriendin had gekozen, omdat hij met haar meer toekomst ziet vanwege bepaalde omstandigheden... Toch haf hij als we met elkaar spraken of smste er tegenstrijdige signalen. Dat hij dacht dat hij verliefd op me was enz! Hierdoor kreeg ik toch steeds weer hoop...

De afgelopen twee maand ben ik me steeds bewuster geworden van het feit dat het tussen ons nooit wat zou worden en dat wij elkaar nooit gelukkig zouden maken.. Ik ben onderhand ook zover dat ik geen eens meer een relatie met hem zou willen, ook omdat ik hem nooit never zou kunnen vertrouwen... Ondertussen ben ik erachter gekomen dat ik zwanger van hem ben en ik weet dat abortus gewoon de enige optie is, ook al was ik daar eigenlijk altijd finaal op tegen, maar het kan gewoon echt niet anders.
Ik heb hem dit gelijk verteld en hij was natuurlijk erg geschrokken.. Ik merkte dat ik onbewust toch meer van hem ging verwachten en hierdoor werd ik telkens toch weer teleurgesteld omdat ik in feite altijd op de tweede plek kwam... Onderhand is de bom gebarsten en hebben we dikke ruzie gehad.. Ik weet dat het eigenlijk gewoon een dikke L*L is, maar toch doe ik de situatie telkens weer ‘’goed praten’’ en cijfer in mezelf in feite weg.

Ik word gewoon zo moedeloos van mezelf, waarom kan ik hem niet gewoon los laten? Waarom neem ik toch weer contact op na een aantal dagen of ga ik gelijk erop in als hij weer contact zoekt?? Ik wil zo graag sterk zijn, maar het lukt me gewoon niet. Het is gewoon een verslaving geworden en ik weet niet hoe ik er van af moet komen.....