klopt, zo voelt het ook hij weet precies de vinger op de zere plek te leggen, en ik laat het toe. telkens als ik me sterk voel en weer blij ben en een positief vooruitzicht heb, eindigt het in n woordenwisseling. Ik kwam een keer van een training thuis, was razend enthousiast en in no time brak hij alles weg. Ik moet echt nu sterk zijn en inderdaad het contact beter helemaal verbreken. dank je voor je antwoord..

Na het lezen van Trouwehond’s reactie, vraag ik me af of hij (/zij?) en ik wel hetzelfde verhaal hebben gelezen. ‘Go for it’ is niet bepaald de reactie die in me opkomt. Eerder ‘Leave it—and leave him’.

Het cliché ‘liefde is een werkwoord’, mag dan wel in grote lijnen voor een relatie opgaan—maar als je op werkgebied (over-)uren maakt die niet worden uitbetaald en ook niet worden gecompenseerd, dan zul je daar met grote tegenzin naartoe gaan en er niet lang willen blijven werken. Wat ik wil zeggen is: het ‘werken’ aan een relatie behoort wel gepaard te gaan met beloning, succes & vooruitgang. Wat je er ‘insteekt’, behoort ook zichtbaar en evenredig weer terug te komen in de vorm van voldoening, tevredenheid en bevrediging.

Logisch (voor hem). Als jullie je onttrekken van elke vorm van bemoeienis, vragen of aandacht van (directe) omgeving, is het voor hem veel makkelijker om jou te hebben waar dit voor hem veilig voelt, namelijk: waar hij jou kan controleren en manipuleren om zijn eigen behoeftes veilig te stellen.

Het is geen ‘liefde’, wanneer een partner je ontmoedigd, bekritiseert en afvalt waar het je persoonlijke activiteiten, hobby’s of sociale contacten betreft. Het is ook geen ‘liefde’, wanneer er geprobeerd wordt om jou van je sociale cirkel (familie, vrienden, collega’s, etc) te isoleren, jou tegen hen op te zetten—en je zelfs te laten twijfelen aan de oprechtheid van de intenties van de mensen om jou heen. Het is geen ‘liefde’, wanneer hij zoveel emotionele ruimte van jou wegkaapt onder het mom van ‘bescherming’ en het ‘goed willen doen’. Het is ook geen ‘liefde’, wanneer je steeds de eindafrekening naar je toegegooid krijgt ‘hoeveel er wel niet voor je is gedaan’; dit is emotionele chantage en manipulatie en legt vooral zijn eigen issues bloot.

Moeilijk om op basis van wat je hier opschrijft te bepalen of het echt draait om zijn pogingen en intenties het ‘té goed te willen doen’. Maar wanneer je schrijft “Ik krijg "verwijten" als ik "iets" niet vertel, als ik iets vergeet of het verhaal net ff uitgebreider vertel dan de keer ervoor..”, dan herken ik daar, eerlijk gezegd, niets in van het jou ‘oprecht en liefdevol willen beschermen’ of ‘het goed willen doen’. Eerder als een signaal van achterdocht, wantrouwen en controle--en zijn persoonlijke issues die daarachter zitten.

Wanneer er wordt gemierenneukt over het verschil in versies van eenzelfde verhaal dat wordt verteld, dan mag je je afvragen wat daar werkelijk achter verscholen zit. Het is mijn inziens iets te makkelijk om zijn gedrag uit te leggen als het ‘te goed willen doen’. Daar wordt je namelijk niet zo intens verdrietig en ongelukkig van. Je verdriet ontstaat wellicht uit je beleving dat je in je bewegingsruimte, emotioneel, sociaal, enorm door hem wordt beperkt. Gruwelijk verstikkend.

Wat ik ook wil opmerken is dat je je niet blind moet staren op de zaken die hij wellicht wél voor je ‘doet’: “hij kan enorm lief zijn.. wil weekendjes weg..”. Allereerst mag je je afvragen, gezien zijn gedrag van manipulatie, ontmoediging en kritiek in jullie samenzijn, wat zijn belang daarin is. Ten tweede, en eigenlijk nog veel belangrijker: je kunt zijn gedrag wat jou over de grote lijnen veel leed bezorgt, pijn doet en verdrietig maakt, niet met zijn wens om ‘een weekendje weg’ te gaan , compenseren. Hij ‘kan’ enorm lief zijn, impliceert dat hij ook heel vaak ‘niet lief IS’. Beetje zoals: “hij trekt me ’s ochtends aan mijn haren de trap af, schopt me aan tafel…maar er staat dan wel altijd een verzorgd ontbijtje klaar”.

Net als met gokken: je blijft zitten spelen, omdat de kans aanwezig is, dat je wellicht, eventueel vandaag weleens in de prijzen zal gaan vallen. Hoe minimaal dan ook de kans, de wetenschap dat de kans bestaat, is al genoeg om er talloze pogingen tegenaan te gooien.

In het geval van deze man, werkt het principe hetzelfde. Hij ‘kan lief zijn’, dus je richt je (hoop) op de kansen die zich zullen aan doen—en incasseert dan maar in tussentijd de tegenslagen en teleurstellingen. Daarom ben je nog steeds bij hem: de sporadische momenten dat hij voor eventjes inderdaad de man is die je zo graag voor jezelf wenst. Hetzelfde geldt voor de momenten dat hij je emotioneel manipuleert, bekritiseert en afvalt. Uiteindelijk doet zich weer een moment aan dat hij je troost en tederheid biedt—en dat bevredigt weer eventjes.

Ik vind het alarmerend dat hij je zegt ‘dat hij het als enige echt goed bedoelt’. Hij is aan het mindfucken. Probeert jou manipulatief en dwingend aan zich te binden, zodat hij op die manier in zijn eigen behoeftes kan voorzien. Hij ‘let’ op je, stelt constant vragen over je activiteiten—en jij voelt je gedwongen om jezelf te verantwoorden. Het is eigenbelang en gericht op zichzelf—niet op jou.

De woestheid waarmee hij door de kamer liep en je onderwierp aan een vragenvuur: het komt op mij over als een behoorlijk disproportionele woede en wensenlijst. Zijn gedrag, zoals jij het beschrijft, vind ik een signaal van respectloosheid, agressie en een aanval op jouw eigenwaarde en karakter.

Er zijn redenen waarom jij je, ondanks “hij wil me helpen maar dan zou ik me toch heel goed moeten voelen en blij zijn met die hulp... waarom moet ik dan telkens huilen als hij dat zo zegt.. bijna dwingend”, zo ongelukkig en onrustig voelt.

Het is je intuitie die kennelijk toch beter weet…