Keihard is het voor de kinderen, die van mij zijn 3 jaar ouder en toch scheelt dat wel, mijn pubers hebben verkering en gaan af en toe uit, dus toch wat afleiding. Het ligt ook er aan hoe je kind zelf is, mijn dochter is veel harder dan haar broer. Zij heeft zoiets van "dit wilde hij (haar vader) zelf, dus hij zoekt het maar uit".
In het begin hebben zij het ook erg zwaar gehad hoor en zij hebben op school bij een maatschappelijk werkster kunnen praten, totdat zij het allebei een beetje zat waren om het er nog over te hebben. Ik heb ze zo goed mogelijk opgevangen en zelfs mijn zoon heeft toen op school gezegd dat hij altijd bij zijn moeder terecht kan en niet meer door wilde met de gesprekken op school.
Ze moeten het een plekje geven, net als wij volwassenen. Praten, praten, praten en laat ze weten dat je er voor ze bent! Meer kan je niet doen!
Sterkte ermee, het is zwaar vooral omdat je met je eigen verdriet zit, maar het gaat goedkomen.
Letje