hey maar ben jij jezelf ook niet heel erg aan het uitputten? Ik snap best dat je elke dag bezig wilt zijn en zo... dat sporten is ook wel goed. Maar als je elke nacht zo kort slaapt en dan elke dag in de sportschool, en het hele verwerkingsproces kost je ook al zo veel energie... geen wonder. Misschien kun je even, heel praktisch, een paar avonden per week iets anders gaan doen dan sporten, bijvoorbeeld wandelen, of een cursus of wat dan ook?

Je verjaardag is erg moeilijk ja... al die belangrijke dagen die je eigenlijk samen had willen vieren...

Verder tja... weinig advies behalve dat het minder erg wordt in de loop van de tijd, dit allesoverheersende verdriet... probeer vol te houden. Je voelt je nu eenzaam en verdrietig, maar mislukt ben je geenszins, zo mag je nooit denken - moet ik zeggen als ik mijn eigen blog lees maar ja, zo voel ik me dus ook vandaag .

Heel veel sterkte en een knuffel!

Hey...

Heel herkenbaar wat je schrijft.. Maar wat Petals zegt.... wil je niet teveel? Je put jezelf uit...
Als ik jouw verhaal zo lees dan zie ik ook een stukje terug van mezelf. In het feit dat je door dingen zoveel mogelijk te doen aan je verdriet even voorbij wilt gaan. Bezig zijn om maar niet te denken "aan".
Je wilt het als het ware niet voelen/het voor blijven?? soort overlevingsstand??

Begrijp dat heel goed maar ben zelf er ook achter gekomen dat wat er zit er toch uit moet...Je moet die pijn voelen... je moet er doorheen.. niet eromheen. Dan komt het later wel.. het haalt je altijd in.
Ben nu zelf een 8 maanden alleen en heb de eerste periode ook op de overlevingsstand gestaan. Maar nu de rust komt komt ook de klap.
Door mn vermoeidheid word ik nu gedwongen naar mezelf te kijken en te dealen met wat er is.
Iemand zei tegen me... stel: alles ging goed met je, werk, sociale contacten, je slaapt goed. Wat doe je dan? Nou dan ga je dus voorbij aan je gevoelens en je verdriet.
Nu wordt je gedwongen door je lijf (signalen) om eens te luisteren naar wat er in je zelf gaande is.
Er mee aan de slag te gaan.

Je schrijft:
Ik voel me eenzaam, verdrietig, mislukt, alleen... heb het gevoel dat ik steeds meer de controle kwijt raak over mn gedachtes, mn emoties... alles...

Juist omdat je het gevoel hebt dat je de controle kwijt raakt ga je nog harder proberen/vechten om de controle vast te houden. Dat herken ik. MAAR.. zoals ik zei.. het haalt je in... Je kunt het niet eeuwig voorblijven. En het kost bergen energie;)
Probeer te accepteren dat er verdriet is.. het mag ook. Sta er bij stil.. heel bewust. De gevoelens die je ervaart zijn heel normaal.
Ik doe dit zelf door elke dag te mediteren en ga straks met Yoga starten. Dit omdat ik ook een vechter ben van mezelf en liever voorbij ga aan nare gevoelens dan ze toe laat.
Op meditatiemomenten ga ik juist wel voelen wat er is en waarom ik blokkeer of zooo doodmoe wordt/ben.
Zo kom ik dichterbij mezelf.

Dus wees wat minder streng voor jezelf (moeilijk.. i know;))

Ik snap je gevoel van een enkeltje Mars.. maar straks als je weer iets meer licht ziet dan ben je blij dat je niet bent ingstapt....

sterkte en take care!!!

Jans1