Hey Roos!

Wilde ook nog reageren op je andere reactie op mijn blog, en op nu! Ik heb ook een baaldagje hoor, al helemaal omdat ik nu op mijn afdeling ong. moederziel alleen zit, ik niet naar huis kan want wacht nog ergens op, en moe ben want ik heb slecht geslapen. Dus flink posten op deze site .

Ja jij herkent die stilstand ook he... ik denk dat dat echt weer een fase is, maar idd met minder grote sprongen dan de eerste fases. Niet dat dat zo'n pretje was trouwens, maar toch. Ik help mezelf af en toe door gewoon echt hardop te denken dat ik me nu zo voel, dat dat zo is. Het IS gewoon. En dat ik daar nu niet veel aan kan doen. En daar word ik wel rustiger van. En idd proberen je gedachten niet met je weg te laten vliegen want dat is niet goed.

Natuurlijk is dat juist deze periode lastiger, voor mij iig wel! Ik herken jou nu zo uit mijn vorige relatie en ja, ik kan je vertellen dat het beter gaat, en het is ook belangrijk als je de juiste persoon tegenover je hebt, en als je zelf iig kan signaleren wat je aan het doen bent. Al was dat bij mij nu niet meer voldoende hoor. In het begin had ik heel erg een 'we zien wel' en 'het is nu leuk maar je weet gewoon niet wat er gebeurt' gevoel, het was fantastisch, en ik was mezelf. Maar op het moment dat we erachter komen dat er zulke verschillen tussen ons zaten en daar niet over konden praten ging ik, floeps, weer terug in m'n oude gedrag. Toen begon het krampachtig vasthouden aan de relatie weer omdat ik wist dat het toch wel ooit uit zou gaan.

Hoe stom is dat he? Wat onze hersenen voor ons bedacht hebben soms....

Maar het zal volgende keer bij jou OOK beter gaan, en bij mij ook, maar de kans bestaat ook dat het volgende keer weer een beetje beter gaat, en de keer daarna weer, en de keer daarna weer. Man in kwestie moet het ook kunnen begrijpen, die van mij kan dat dus echt niet he.

Ik heb dinsdag weer een fijn gesprek met vriendin gehad, zij kent liefdesverdriet heel goed, en soms spreek ik naar mijn vrienden ook uit wat ik schreef, dat ik het soms lastig vind omdat het nog hetzelfde verhaal is. En dat begrijpen ze heel goed. Niemand die zich daaraan ergert, of met wie ik er niet over mag praten.

Haar knippen hoort bij nieuw leven he haha! dat durf ik nog niet aan. Ik denk ook dat ik me nog tot de lente zo zal voelen. Zeker. Maar ik accepteer het dan maar. Het is gewoon, he?

Succes met je dag!

liefs