Nou, blij dat mijn reactie in goede aarde is gevallen. Blijft lastig om iets zinnigs te zeggen tegen iemand die je niet kent, zelfs al heb je raakvlakken. Wat dat praten betreft, ja ik kan en práát er ook veel over. Het stomme is dat er niet over praten niet helpt, maar er wél over praten eigenlijk ook niet. Je voelt een tijdelijke verbondenheid in je pijn en later zit je toch weer in tranen in je uppie. Ik word ook steeds heen en weer geschopt tussen boosheid en verdriet. Ik bedoel, je zit in deze klote-situatie door een ander, hoe je het wendt of keert. Ik vond het bijvoorbeeld helemaal niet leuk dat mijn liefde het nodig vondt om met een ander te zoenen op de dag dat we 27 maanden samen waren. Maar blijkbaar was dat haar testcase. Als ze dát zou kunnen, dan had ze ook de kracht om weg te gaan. Erg zwak, maar ja, te jong en te weinig ervaring in de liefde, denk ik dan maar. Ze snapte ook niet dat ik haar daarvoor wel wilde vergeven, als ze dat zou vragen. Dat deed ze dus maar niet. Makkelijker voor haar als ik boos was geweest. Ik ben ook boos op hoe ze weg is gegaan. Uit zichzelf wilde ze er nog voor me zijn, al werkte dat natuurlijk niet. Toen vond haar moeder het nodig zich ermee te bemoeien door te zeggen dat zij (mijn liefje) 'misbruik' maakte van mijn liefde voor haar,door steun bij mij te zoeken (zie mijn blog)na overlijden vriendin. Dus is ze vertrokken, zonder nog een woord of bericht.
Ik houd van haar, vanuit mijn ziel. Niet om hoe ze doet, of de pijn die ze me heeft gedaan. Dat neem ik haar kwalijk. Maar hoe iemand zich ook ontwikkelt, ik zie mensen in de kern hetzelfde blijven. En ik heb haar echt gezien, voor wie ze was. Dus waarom zou jij hém haten, als dat niet zo voelt. Ik bedoel, iemand moet jouw liefde wel waard zijn en bij je willen zijn. Dat kun je niet afdwingen. Je kunt alleen maar hopen en proberen weer krachtig te worden. Krachtig genoeg om dat uit te stralen naar de wereld om je heen. Als jullie paden elkaar weer kruisen, dan zal dat hem meer aantrekken dan een verlept plantje, so to speak. En als jullie paden zich níet kruisen, wel, dan ben je in elk geval krachtiger geworden. Ook denk ik wel het volgende. Mijn lief weet dat ze me ondraaglijk veel pijn bezorgt en voelt zich daar (denk ik) goed schuldig over. En schulgevoelens zorgen ervoor dat iemand zich afsluit van andere gevoelens die er nog kunnen zijn en versperren een weg terug, als je me nog volgt? Ik zou dat niet aankunnen en ondanks de hel waar zij mij heeft ingeschopt, verdient ze die schuldgevoelens niet, want ik hou van haar. Zo onvoorwaardelijk mogelijk. Dus heb ik haar een brief nageschreven met o.a. de boodschap dat ik haar nu vanuit min diepe liefde voor haar laat gaan. Hele stoere woorden en mijn gevoel zegt wat anders, maar ik hoop dat het haar rust schenkt. Want alleen vanuit die rust kan ze weer gaan voelen. Snap je. Klinkt als een spelletje, maar dat is het natuurlijk niet, gezien hoe we ons voelen.
Dus ík kan er ook wat van, lang kletsen:-) Jammer dat ik zo langzaam type.
Hou je haaks en tot later wellicht.