Jullie kennen het vast, het over analyseren van ieder woord, alles wat je hoort wat je aan hem linkt. Wat zijn vrienden tegen je zeggen over hoe hij zich voelt, wat hij zegt, wat hij doet, wat hij schrijft, hoe hij er uit ziet, alles 100x afspelen om ieder element eruit te halen wat je eerder nog niet gezien had. Dit om het of rooskleuriger voor jezelf te maken of nog veel erger.

Hoe verschrikkelijk ik me ook voel, er is een soort van rust ontstaan in mij, een serene rust. Ten tijde van onze relatie was ik altijd maar aan het werken, zodat hij net zoveel van mij zou houden als ik. Houden van was in mijn optiek iets van twee kanten, iets wat je niet alleen doet, maar waar je beide deel van uit maakt. Misschien is Liefde een betere omschrijving, liefde is dat gene wat je SAMEN bereikt als je van elkaar houdt. Die liefde was voor mij een strijd, dan weer wel dan weer niet, maar nooit constant. Ik wist nooit wat ik moest verwachten, het ene moment wilde je trouwen, het volgende moment wilde je alleen zijn. En ik maar vechten, vechten voor ONS. Want ik wilde dit, en jij wilde dit, althans dat dacht en denk ik.

Nu is het uit en mis ik je, en missen is iets wat ik alleen mag doen. Ik heb jou niet nodig om te missen, ik mag en kan dat alleen doen. Ik hoef er niet voor te vechten dat jij mij mist, missen is iets wat ik zonder jou kan. Het is fijn om iets te kunnen voelen voor mij, het is MIJN gevoel, en dat gevoel hoef ik niet op jou over te brengen. Niet dat ik het niet zou willen, maar het ligt volledig buiten mijn macht, ik realiseer me dat ik daar geen invloed op heb. Dat geeft rust. Ik kan mezelf voelen zoals ik wil, ik hoef niet leuk, lief, te doen, ik hoef me niet uit te sloven voor een gevoel. Dit gevoel is er gewoon, ik hoef er niets voor te doen.

Ik mis je liefste, ik mis je heel erg veel... Dat doe ik alleen... Voor de eerste keer in jaren hoef ik alleen voor mijn eigen gevoel te vechten. Voor de eerste keer in jaren voel ik hoe het is om iets zo graag te willen dat ik niet kan slapen, niet kan eten en niet meer kan huilen; ik wil jou. Jaren heb ik niet geweten wat ik moest vragen voor kerst, sinterklaas en mijn verjaardag, ik had alles... Nu wil ik maar een ding; Jou.

Ik snap mijn eigen emoties niet, ze zijn controversieel. En toch heb ik het gevoel dat ik leef. Dat ik weer in staat ben om voor mezelf te voelen in plaats van te bedenken hoe JIJ je dan zou voelen.

Ik mis je... en dat mag