Ik heb mezelf in mijn voet geschoten, in ieder geval, zo voelt het.

Drie jaar geleden werd er een meisje op me verliefd dat, charmant gezegd, 4 Olympische Spelen jonger was dan ik. Ik was 37. In karrenvrachten sleepte ze de liefde aan en ik kon het niet weerstaan. Door het leeftijdsverschil, dat zich in het begin het meeste openbaarde, was de start slecht. Ik voelde me bezwwaard als ik met haar uitging en diende, om andere redenen, bepaalde plaatsen te vermijden. Ze speelde overal handig op in, wist precies wat ik wilde, kenden me binnen 1 jaar van binnen en van buiten, maar om de 4-5 maanden kwam de twijfel opzetten. Wist ze wel wat ze deed? Wilde ik dit wel? Dan hadden we een lang gesprek, namen we een adempauze en besloten we geen contact meer op te nemen, maar we konden elkaar niet loslaten. Dit duurde tot december 2005 en ik voelde het water tot mijn lippen stijgen. Ik moest nu voor altijd voor haar kiezen of stoppen, want ik werd ondertussen 39. We hebben urenlang samen gehuild, waarom het niet kon lukken tussen ons. Een maand later had ze een ander, maar we hebben nog contact. Al 6 keer hebben we sindsdien afgesproken dat we geen contact meer op moeten nemen, maar het lukt niet. Drie weken geleden zat ze tot overmaat van toeval bij me in het vliegtuig, zowel heen als terug, en nee ze is geen stewardess en ik geen piloot. Ik kan haar niet vergeten, of heb ik spiijt dat ik het niet eerder echt heb uitgemaakt en nu weer 3 jaar verder ben? Pfff...mijn intuitie is total loss.