Ik heb eigenlijk niet heel veel toe te voegen aan wat heart-broken al heeft gezegd, ook ik realiseer me pijnlijk goed door wat voor pijn en verdriet je je nu heen moet worstelen, maar zoals heart-broken ook al aangaf.... het enige dat helpt is praten (met familie, vrienden, mensen hier, eventueel de huisarts of een psycholoog) en vooral bezig blijven, werk, sport, hobbies, wandelen, fietsen, wat dan ook als je maar niet ergens alleen in een hoekje gaat zitten peinzen en piekeren, dat mag zo nu en dan uiteraard best, maar blijf daar niet in hangen... dwing je zelf tot actie.

Heel veel sterkte Y

Beste y,

Ja,ze had het moeten begrijpen.Anders dan anderen hier schrijven denk ik dat echt. Maar dan is zij zij niet meer.

Ik zal het verder uitleggen.
Denk eens aan hoe jij een relatie voor je ziet?
Even los van je ex.

Wat zou "zij" doen? Hoe zou ze reageren op zo'n open uitspraak van je, die naast natuurlijk moeilijk, ook van een enorm vertrouwen getuigd? En zou jij je ooit willen schamen dat je je gevoelens met haar deelde?

Ik weet dat je nu alleen HAAR terug wilt.
Maar wil je niet liever een vrouw met wat meer volwassen schouders. Want natuurlijk is het zwaar als je partner zelfmoordgevoelens heeft, maar ik persoonlijk (haha, wel bijna 2 x zo oud dan jij) zou me vereerd voelen naast dat ik het best heftig zou vinden. Vereerd met je vertrouwen, met je openheid. Ik zou het natuurlijk niet voor je kunnen oplossen, maar ik zou *tot natuurlijk een bepaald punt* er zijn als je vriendin.
Dat zij dat niet kan of wil zegt iets over HAAR draagkracht, en waar die natuurlijk goed is, houd je voor ogen dat er vrouwen zijn met zoveel meer draakracht, en dat je zoń vrouw ook verdient!!

Ze zijn er, echt!

Stel je voor je zou haar niks meer kunnen geven, omdat je er langdurig zelf doorheen zit, dan vind ik dat de partner dit zeker een tijdje zou moeten kunnen handelen. Ik ken zelfs stellen die al jaren gelukkig getrouwd zijn ondanks de psychische problemen van 1 van hen. Uiteindelijk zal ook de vrouw aan je zij moeten bepalen wat voor haar "genoeg" is en dat deed ze.
Maar trek daaruit niet te brede conclusies.
Weet je zeker dat dat de enige reden is, dat ze het uit maakte?
Vaak grijpen mensen aan wat voor de hand ligt (en met de ANDER te maken heeft ;9)!) om zich te rechtvaardigen.
Zou je haar over 3 jaar weer spreken zou ze misschien zeggen: joh, ik zat gewoon zelf niet goed in mijn vel, had een ander beeld van de relatie of wat dan ook.
Ga nu dus niet eenzijdig denken dat het door je uitspraak had van suicidaliteit, ook al zegt ze dat dat de reden is.
Mensen zijn gemakzuchtig.
Halen aan wat ze voor hun ogen krijgen, zonder dieper te kijken.
Jij kan dat wel, en weet hopelijk dat zij hiermee vooral HAAR eigen beperkingen laat zien,en NIET de jouwe.

Er zijn ZEKER vrouwen, die zich bijv vereerd zouden voelen, als je haar in vertrouwen nam.
Leg de schuld niet bij jouw gevoelens.
En schrijf hier alles maar neer.

Never apologize for showing feeling. When you do so, you apologize for truth.
Benjamin Disraeli