ik zit nu gedurende 3 jaar in een relatie. De laatste weken ging het echter wat minder en vorige week gaf hij aan twijfels te hebben. Nu bleek gisteren dat hij met nog heel wat onverwerkte gevoelens en woede zit om zijn ex.

Het eerste jaar van onze relatie was in feite meer een rebound relatie voor hem. Hij bleef contact houden met haar en probeerde haar steeds terug te winnen en te overtuigen om toch voor hem te kiezen.

Een kleine schets van de relatie met zijn ex: ze komen allebei uit verschillende milieu's (zij rijk vs hij gewoon, zij universitaire opleiding vs hij beroeps, etc...) Toch hebben ze gedurende 2 jaar een relatie gehad, waarin hij alles probeerde om toch maar de liefde terug te krijgen. In het begin lukte dit ook, maar de verschillen tussen hen bleken zo groot, dat het niet kon werken. Hij bleef alles uit de kast halen, probeerde zichzelf te veranderen, kwaad zijn, lief zijn, etc... niets kon helpen en hij werd ongelukkig in deze relatie omdat het meisje dat hij zo graag zag zijn liefde niet beantwoorde en geen tijd maakte voor hem. Toen hebben wij elkaar ontmoet en hij kon bij mij terecht, vond rust, aandacht, emotionele en fysieke affectie. De relatie met zijn vriendin is uiteindelijk uitgeraakt. Na een maand zijn wij dan langzaam aan in een "relatie" gerold. Hij heeft altijd gezegd dat dit nooit had mogen gebeuren, dat dit te snel was, etc... Hij bleef gedurende een jaar geregeld contact houden met zijn ex, om haar te proberen overtuigen om toch voor hen te kiezen en dat zij echt de ware voor hem is. Op een bepaald ogenblik heeft hij het met me uitgemaakt voor haar. Zij wou hem terug, ze waren voor elkaar bestemd, het was de vrouw van zijn leven. Echter, van zodra hij het met me had uitgemaakt, werd hij terug keihard afgewezen door haar en betrapte hij haar na amper 1 week kussend met een andere jongen (met wie ze nu nog altijd een schijnbaar gelukkige relatie heeft). Zijn hart werd nogmaals gebroken en verbrijzeld in 1000 stukken. Ik had alle contact verbroken met hem. Maar hij is zelf na een paar weken teruggekomen dat hij een grote fout had gemaakt en me terug wou.

Nu zijn we 2 jaar verder (waarin we echt een superfijne tijd hebben gehad samen, we begrijpen elkaar zonder iets te zeggen, maken veel plezier, gunnen elkaar de vrijheid, het klikt met onze families en vrienden, kortom alles om gelukkig te zijn). Het gaat nu enkele weken wat minder en er hij deed afstandelijker etc. Vorige week gaf hij toe twijfels te hebben en dat hij niet wist waarom. Gisteren barste hij dan opeens in tranen uit en zei dat hij nooit nog hetzelfde kon opbrengen voor iemand, dat hij nog zoveel pijn heeft vanbinnen omwille van haar en al die onbeantwoorde liefde voor haar. Hij zei dat hij twijfelde omdat hij voor mij niet dezelfde liefde kon voelen als voor zijn ex. En dat hij dat voor niemand nog ooit zal kunnen voelen of opbrengen. Hij zei ook dat hij me supergraag ziet (en niet in de zin van gewoon beste vrienden, maar echt in de zin van een relatie) en dat hij weet dat hij gelukkig met me kan worden. Maar toch twijfelt hij omdat hij niet het zelfde gevoel heeft als bij zijn ex (dit is de ware).

Hij zei ook dat hij nooit zo snel iets met mij had mogen beginnen. Maar dat hij de klok niet kon terugdraaien en dat hij wel wist dat hij me nu niet on hold kan zetten. Hij heeft schrik dat wanneer hij het uitmaakt, dan pas zal beseffen hoe goed we het hebben. Hij zou graag een glazen bol hebben om in de toekomst te kunnen kijken (waar sta ik binnen 20 jaar, wat heb ik bereikt, met wie ben ik, en ben ik gelukkig). Hij heeft heel veel schrik om zijn kans op geluk weg te gooien door niet met mij verder te gaan.

Ik heb naar hem geluisterd, niet veroordeeld en gevraagd of hij dan niet beter terug naar haar zou gaan of op zijn minste is zou praten met haar om het een plaats te kunnen geven. Maar hij zei dat dat niet kan en dat ze te veel verschillen en dat hij toch niet gelukkig kan worden met haar, hoe graag hij dit ook wil. Ik heb ook gevraagd of hij het gevoel dat hij voor haar heeft, niet verwart met pijn en verdriet.

Hij zegt tegen mij dat alles er is in onze relatie (graag zien, vind me knap, ziet zichzelf wel gelukkig worden met mij, etc...), enkel die grote verpletterende "dit is ze" liefde niet die hij elke dag bij zijn ex voelde. En hij vraagt zich af of hij dan wel met me verder moet als hij dit niet voelt, en of dit wel normaal is dat hij dit niet voelt...

Ik heb geen idee wat ik moet doen. Ik wil hem echt niet kwijt en ik weet dat als hij de onverwerkte gevoelens een plaats kan geven, hij onze liefde wel zou kunnen appreciëren en meer naar waarde inschatten (onze liefde is rust, vertrouwen, respect, affectie, gezellig samenzijn en plezier beleven aan de kleinste dingen)...

Hij stuurde gisteren zelf veel berichten over dagdagelijkse dingen en liet me weten dat hij in de buurt was, maar werd boos als ik hierop dan niet vraagde of hij niet even wou langskomen. Dan kreeg ik even later een bericht van "ja vraag anders niet of ik wil langskomen hé". Ik reageer hier dan op met te zeggen dat hij toch altijd mag langskomen en dat dat zo niet bedoeld was (ik wou gewoon wat afstand nemen en niet te afhankelijk pusherig overkomen) maar ik heb voor de rest van de avond niet veel meer van hem gehoord...

Graag tips hoe ik hier het beste mee kan omgaan. Alvast bedankt!