Hoe dom ik ben geweest, want ik heb haar zelf door gestuurd.

hoe het is begonnen:
ik heb haar leren kennen door haar broer wie toen 1 van de enige vrienden was die ik wou hebben, eerst hadden we niet veel anders dan woorden. geplaag en gesar, maar ja je weet hoe dat gaat, toen ik er al een tijdje vast bezoek was begon onze relatie te verbeteren ,we kregen zeer goede gesprekken en het gevoel dat we op elkaar konden vertrouwen.
op een keer toen Jeroen nog niet wakker was ofzo, leed het gesprek tot een vonk. ik was plots tot over m'n oren verliefd op die meid en kon niet anders meer dan haar voor me winnen. zagen,zagen,zagen....ow sh*, dit werkt. we waren een stel, alles ging prima maar haar moeder was er gigantisch hard tegen en misschien dat het daardoor wel zo goed ging. Ik kon met haar praten over wat ik belangrijk vindt en luisteren zonder verveeld te raken, dit was liefde!
maar ik had niet door dat haar moeder op haar was aan't inpraten. ze had het meer dan eens verteld dat ze niets van mij moest hebben en mijn vriendin begon te twijfelen,
Ze wou me niet lossen, maar ook geen ruzie op het thuisfront. alles bleef relatief goed gaan ondanks de tegenwerking die we kregen...
maar toen kwam de grote fout!
we hadden samen met onze vrienden afgesproken om een week naar center parks te gaan en met z'n allen 1 bungalow af te huren, iedereen ging akkoord maar niemand wou er iets voor doen. uiteindelijk stak dat me zo hard tegen dat ik alles af laste, m'n vriendin tegen mij:"vergeet de rest, laat ons met z'n tweetjes gaan." ik, wreed geirriteerd door de hele situatie omdat ik er mijn zinnen had op gezet om met z'n ALLEN te gaan reageerde toen zeeeeer fout...
"Als je denkt dat ik naar daar ga gaan om een week te liggen N* en, zit je toch goed fout"
en oh jee....onze eerste en tevens laatste echte ruzie.
haar moeder had haar kunnen bepraten dat het allemaal geen zin had tussen ons, dat we toch niet pasten!?
ik heb nog met haar gepraat en proberen uit te leggen waar ik fout was en dat het me speet dat ik zo reageerde.
maar wat ik ook deed, het was niets gekort.
tot op de dag van vandaag Is er nog maar 1 zo'n iemand geweest waar ik alles mee kon bespreken, meer om gaf dan om het leven zelf en nooit meer zou vergeten.
het is nu bijna 6 jaar geleden en het spijt me nog dat ik zo heb gehandeld i.p.v. ff m'n bek te houden en te denken.
Of ik haar nog mis? soms wel, maar het verleden is voorbij.
ze blijft in m'n hart ook al zie ik haar nooit meer,
van de belofte: "we blijven vrienden." is nooit veel terecht gekomen anders had het misschien nog heel anders kunnen lopen. maar ja, het verleden is geleden.