Mijn verhaal: De voorgeschiedenis:
Mijn man 53 jaar en ik 49, 28 jaar getrouwd en 35 jaar samen, heeft mij verteld op het moment dat hij met zijn griep naast mij in bed lag en ik hem de hele dag lekker verwend had, eten naar bed gebracht, medicijnen toegediend etc., dat hij niet meer met mij verder wilde. Dit kwam zoooooooooooo vreselijk onverwacht, want we hebben inmiddels al die jaren lief en leed gedeeld en we hebben wat leed gehad, maar dat komt zometeen aan bod. IK was op dat moment totaal verdoofd, en wist natuurlijk even niets te zeggen. Opeens schoot mij de vraag te binnen: heb je dan iemand anders en het antwoord was:ja, maar dat staat er los van beweerde hij. Welnu hij blijkt al een maand of5-6 een relatie te hebben met een 18 jaar jongere vrouw uit Friesland, wij wonen in het grensgebied Belgie- Zuid-Nederland
.Deze vrouw zit sinds een jaar in een gruwelijke vechtscheiding voornamelijk vanwege de 2 jonge kindjes, buro jeugdzorg zit er ook al tussen haar ex man wenst haar dood!.. Mijn man heeft haar leren kennen in een zeer dronken bui(drinkt nml nooit thuis of op t werk of bij andere mensen thuis) alleen als we op stap waren, tijdens een weekend met de muziekband waar hij bij is en toen een gezellig weekend met de mannen onder elkaar Friesland wilden verblijden met hun muziek als voorproefje op de eventuele elfstedentocht.Zij heeft dus een totaal onbekende dronken man mee naar haar huis genomen. Dat heeft hij mij verteld en er is die nacht ook niets gebeurd, later in de maand heeft ze hem ge smsed of hij nog eens terug wilde komen en is daar op in gegaan, maar waarom waarom in hemelsnaam?
Het begin; ik was 14 jaar toen ik mijn 2e liefde leerde kennen, mijn man dus..hij was 18 jaar en had met 13 jaar zijn moeder afgegeven aan kanker, en woonde nog bij zijn zwaar zieke vader die uiteindelijk na 6 jaar van verdriet om zijn vrouw gestorven is. Mijn man was toen 18 en stond er helemaal alleen voor, heeft alleen 2 halfzussen, die hem wel hielpen qua was en strijk, maar ook hun eigen gezin hadden. Mijn man is dus meteen moeten gaan werken om in zijn eigen onderhoud te voorzien, wilde dolgraag kok worden, maar zijn vader vond dat iets voor homo’s en moest dus voor 2 jaar de toenmalige MTS doen terwijl hij A technisch is. Tijdens zijn lagere schooljaren bleek dat hij een vrij hoog IQ heeft (142) en ten tijde van het sterfgeval van zijn moeder is hij teruggeplaatst van VWO naar de toenmalige MAVO. Hier heb ik hem leren kennen als vierdejaars, ik was 1e jaars. Hij liep me als een hondje achterna, want de interesse was niet geheel wederzijds, toen nog,
Ik ben dus nooit echt verliefd op hem geweest, maar ben door de jaren heen wel steeds meer en meer en zelfs gruwelijk veel van hem gaan houden en zat nu onlangs de laatste maanden zelfs op het hoogtepunt van mijn gelukkige periode met hem, zeker ook omdat we al zoveel rotte jaren achter de rug samen hadden verwerkt, dacht ik, problemen met het vinden van de juiste baan voor hem, geen uitdaging genoeg dat kon tippen aan zijn IQ en de zeer moeilijke tijd van onze 2 puberdochters met name die van 20 jaar was nogal heftig rond haar 16e, dat hadden we zo goed als…..doorstaan en ook hij straalde meer en meer plezier uit, ook naar onze vrienden toe.

Het verloop na 12 weken tijdens de scheidingsfase”:
Wij hebben een vrij grote vriendenkring, mede door mij, ik leg nogal snel contacten en probeer die ook langdurig te onderhouden, dat lukt behoorlijk, heb een stuk of 10 vriendinnen vanaf mijn lagere schooltijd, dan spreken we over de beginjaren “70
Jullie begrijpen dat dit voor mij een doodsteek was en absoluut niets van snap(te). Onze vrienden, we hebben ondanks zijn introverte persoontje en zijn baan in de horeca…veel werken dus, die zijn ook allemaal vreselijk aangeslagen. Zij zeiden altijd, jullie zijn toch zo’n stabiel echtpaar en hebben alles in balans. Die overtuiging had ik zelf ook en als we er wel eens over praatten, dan beaamde hij dat ook.
Kortom we zijn nu bijna 12 weken verder, ik ben al 28 jaar werkzaam als leerkracht basisonderwijs, parttime en werk in een super fijn team, met een hele fijne directie, (heb 5 jaar geleden een overstap gemaakt van de ene school na deze school, vanwege sluitingsgevaar van de vorige school en een minder fijne directie, ex collega’s heb ik nog steeds 3 maandelijks contact mee)Ik zat dus wat dat betreft goed in mijn vel en straalde dat ook uit!
Mijn collega’s en vrienden die mij goed kennen zeiden wel vaker, wij zijn gewoon jaloers over hoe jij vertelt over je man (Miene P dat is dialect voor MIJN PETER) en hoe liefdevol jij over je relatie praat en met zoveel vertrouwen en respect naar jouw P toe!! Wellicht veeeeel te veel vertrouwd en daarom de signalen van zijn ongelukkig zijn ook niet gezien, niet gevoeld………….echt niet geweten!
MAAR HIJ HEEFT OOK NIETS AANGEGEVEN en dat is zijn allergrootste fout geweest, op de 2 fouten die daarna zijn gekomen, door eerst een relatie te beginnen met iemand anders en ten 2e dit in geuren en kleuren aan onze oudste dochter te hebben verteld met foto’s en alles van de nieuwe vriendin, maar mijn dochter mocht niets zeggen, want hij gunde mij mijn gepland groot feest voor mijn 50e verjaardag a.s juni nog en daarna zou hij het verteld hebben!!!!. De aandrang van mijn dochter die al 2 maanden dit geheim met zich mee moest dragen en er kapot aan ging, want ze zag telkens bij thuiskomst een mama die nog zo verkikkerd op haar man was en hij gedroeg zich hetzelfde naar mij toe……………. en het onverwachte weekendje van zijn Friese vriendin in een hotel bij ons in de buurt, gooide uiteindelijk roet in zijn eten en planning en toen heeft hij het maar bekend!!!. Ikzelf heb altijd de overtuiging gehad dat als iemand een relatie begint binnen een relatie dat dat niet de oorzaak is maar een gevolg van …………..ongelukkig zijn. Die mening heb ik nog steeds, alleen begrijp ik bij GOD niet waarom hij ongelukkig was, want hij zegt zelf, ik had ook fijne tijden met jou, we deden dingen apart, eten met vriendinnen bv omdat hij veel en graag werkt. Heeft hij al die 35 jaar gedaan, maarrrrr we hadden ook veel hobby’s samen: motorrijden bv en samen waren we lid van 2 dweilorkesten en hij dan nog 1 extra die alleen uit mannen bestaat( de groep die naar Friesland is geweest)We genoten zichtbaar als we een van die hobby’s aan het beoefenen waren.
Zijn letterlijke woorden waren bij de aankondiging om te willen scheiden:
Ik heb misschien nog maar 10> 20 jaar te leven en dat kan ik niet meer met jou, de koek is op!(ik dacht eerst dat hij kanker had….na die zin)

Hij is nu 53 jaar en heeft al die jaren geworsteld met het feit dat hij geen waardering kreeg van zijn werkgevers, hij is een kei in het managen van een horecabedrijf, we hebben meerdere keren zelf een zaak opgestart maar door omstandigheden nooit kunnen blijven volhouden, o.a door financiële tegenslagen en het feit dat ik geen horecavrouw ben en hij is horecaman in hart en nieren. Keerzijde was, dat hij alles heeft kunnen uitproberen dankzij mijn vaste baan cq inkomen op de achtergrond en ik hem altijd wel gesteund heb hierin zo goed en zo kwaad als ik kon!!!Buiten mijn eigen fullttime job en zelfs met de 2 kleine kinderen erbij destijd, hielp ik hem nog waar nodig was, na mijn eigen werktijden en huishouden.
Om aan zijn IQ tegemoet te komen zal ik maar zeggen, (hoogbegaafd)heeft hij zich begin jaren 90 laten omscholen tot hypotheekadviseur/financieelplanner en ook daar verstaat hij zijn vak best wel goed in, hij rekent graag en is goed en heel creatief in het oplossen van problemen, zowel in de horeca als in dit vak. Hij is ook enorm ondernemingsgericht, maar dat was dan meestal alleen maar ten voordele van zijn werkgevers: hoeveel heb je deze week weer omgezet< fijn zo kom maar hier met het geld……..wij weten er wel iets leuks mee te doen, nooit een centje extra, weinig complimenten , beperkte werkomstandigheden en een zeer zeer slechte CAO in Belgie.
Complimentjes van zijn werkgevers heeft hij gewoon heel hard nodig , maar ook van zijn vrouw en de mensen die ons kennen weten dat IK hem daar meer dan eens in tegemoet kwam, andersom was het pakken minder.
Inmiddels begin ik langzaamaan door het vele praten maar vooral ook luisteren naar elkaar, in te zien dat er toch ook een stuk van mijzelf niet goed was naar hem toe. Hij is tevreden met eenvoudige zaken: een flatje was voor hem goed genoeg, ik ben opgegroeid in een vrijstaand huis, mijn vader was aannemer en wij kwamen vroeger in het gezin met 5 dochters niets te kort. Deze levensstandaard heb ik willen aanhouden en hij heeft het gevoel gekregen dat het nooit genoeg was voor mij en wilde geen ruzie, wilde mij ook alles geven uit liefde voor mij, maar is op een gegeven moment op een punt gekomen, dat hij dit niet meer kon opbrengen!Hij zegt nog steeds|: Ik kan geen nee tegen jou zeggen!
Nu wil en kan hij gewoon niet meer, zei hij recentelijk nog , maar wil wel nog voor mij blijven zorgen als goede vriend en papa van zijn kinderen.
Kijk en die liefde die hij nog steeds voor ons koestert en uitstraalt brengt mij totaal in verwarring en zo kan ik hem niet loslaten.
.We leven allemaal in de hele wereld nu in crisistijd en zoals we nu leefden met onze beider full-time zowel als parttime banen, konden we het gewoon redden.
Geen abnormale luxe leventjes, zijn bv verleden zomer na 4 jaar weer eens op vakantie geweest, maar hebben de jaren ervoor wel elke dag geplukt en genoten van onze motorritjes met spannende intieme momenten in het bos bv om de sleur die je na zoveel jaren krijgt toch te doorbreken, dat vonden we beiden altijd heel fijn.en soms gingen we 1 of 2 of weekendjes weg met vrienden in hotel Madrid, Praag, Berlijn, Porto. Soms zonder kinderen, soms met de kinderen.
Hij heeft ook nooit geklaagd over ons sexleven ik vond het soms wel iets te weinig, maar begreep dat hij ook doodmoe was als je elke dag en soms 7 dagen per week 70 uur werkt in de horeca. Vanwege licht diabetis 2 kreeg hij afgelopen jaar erectieproblemen en zelfs daar had ik geen moeite mee,ik kon op andere manieren bevredigd worden, maar hij vond het dus wel een gigagroot probleem en ging al huilend naar de huisarts om pillen voorgeschreven te krijgen. Achteraf gezien denken de huisarts en ik dat het meer voor zijn nieuwe vriendin was van slechts 36 jaar,…………. dan voor mij!
Ik ben nu 12 weken verder en zit in een achtbaan van gevoelens: verdriet heeft tot nu toe de bovenhand, omdat ik nog zielsveel van mijn maatje en toeverlaat hou en het voor mij zo totaal onverwacht kwam.
• Ik merk dat ik ondanks dat hij duidelijk aangeeft niet meer te willen met MIJ, toch weer alles op alles zet om hem bij me te houden
• Laat ik wat afstand voelen, benaderd hij mij weer iets meer, maar blijft volhouden dat hij al te veel houdt van zijn nieuwe vriendin .
• Bij elk gesprek zit er wel een van ons twee te huilen of samen………..!
• De 1e schok die ik moet verwerken is dat hij mij niet meer wil, de 2e schok, dat hij een vriendin heeft, de derde kwam eergisteren: ik had de snaar te pakken waarom hij zo ongelukkig is geweest en dat dat voor een groot gedeelte door mijn toedoen was, al dan niet bewust, want het zijn duidelijke karaktereigenschappen van mij, die ik inderdaad wel herken en van inzie dat ik hem het gevoel gaf dat het nooit goed genoeg was. Dit was voor beiden een openbaring nu, maar heeft ervoor gezorgd dat hij kapot is gegaan van binnen en de kracht niet meer heeft om het nog eens met mij te willen proberen, maar wel met die ander, waarvan hij ook nog niet zeker weet of dat stand gaat houden, gezien de problemen binnen haar eigen gezinnetje en ik denk toch ook wel een beetje de grote afstand die hij elke keer als hij haar wil zien, moet afleggen: 600 km retour.
• Hij is inmiddels op mijn verzoek uit huis gaan wonen, want ik kon het niet meer aan zien om om de 2 weken hem te zien vertrekken naar zijn vriendin voor een heel weekend. Wetende dat ze nu een week bij hem in het appartement,( dat ik geheel alleen met hem heb verhuisd, want vrienden en familie heeft hij verder geen contact meer mee) logeert vanwege de meivakantie, is voor mij uitemate stressvol.
1. Deze week vroeg ik hem nog: : is het momenteel nu zo dat jij nog houdt van mij, maar verliefd bent op die ander? En hij zei volmondig : ja ik denk dat je het zo het beste kunt omschrijven……………!Wat kan en wat moet ik hiermee, help help, ik ben zo vreselijk bang dat we de verkeerde beslissingen nemen en door onze worstelingen allebei niet meer helder kunnen denken!!!!
2. We willen beiden alles eraan doen om dit zo vreedzaam mogelijk te laten verlopen, er is al genoeg ruzie om ons heen en zeker voor onze kinderen willen we alsnog een geod voorbeeld stellen, maar ik begin nu na 12 weken steeds meer boosheid te voelen naar die vriendin toe, en dat wil ik eigenlijk helemaal niet, want zij heeft gevoeld dat hij in een zwak moment was, toen zij op zoek was en vlg mij wanhopig op zoek naar een man die haar tegen haar kwaadwillende ex kan beschermen, mijn man de knuffelbeer, want dat is mijn man eigenlijk, heeft weten te strikken met haar leeftijd en haar lichaam. Hij is wel slim en heel lief en bereid om iedereen in nood te helpen met zijn kennis als Financieel Planner en zij maakt daar in mijn ogen misbruik van.
Welke verstandige vrouw neemt een totaal onbekende dronken man mee naar haar huis als alleenstaande, dat is toch onverantwoord tegenwoordig?

Ondertussen heeft zich in die 12 weken een nieuw drama aangediend:
Onze dochter van 20 jaar, is aan de kant gezet door haar vriend, die terug wilde naar zijn overspelige ex-vriendin van een jaar geleden………onze dochter heeft een zelfmoorpoging gedaan en heeft op psychiatrie gelegen in het hospitaal. Inmiddels is ze nu terug thuis en heeft haar HBO studie en alles moeten stoppen en ben ik met ziekenverlof gestuurd door mijn directeur, die zei dat ik thuis harder nodig was. Dat is inderdaad zo, maar ik ga hier kapot, want ik zit alleen maar maar tussen 4 muren, waar nog niet zo heel lang geleden 6 van de 7 dagen vrolijkheid aanwezig was en nu 6 van de 7 dagen alleen maar verdriet en verderf te voelen is!!!!
Mijn man wil nog steeds alles doen om ons te helpen en rijdt ondanks dat hij uit huis woonten 3 kwartier moet rijden, desnoods midden in de nacht naar ons toe om mij en de kinderen bij te staan, daardoor kunnen we dus ook niet het advies dat ik hier van iedereen lees: vermijd contact………….opvolgen, wat moet ik dan doen????
Trouwens als je kinderen hebt, kun je het contact helemaal niet vermijden, toch of zijn er mensen die hier een oplossing voor hebben?

Een hulpeloze, soms radeloze echtgenote en moeder van 2 prachtige kinderen!
Lorrie