Hallo allemaal,

Vergeef me als ik hier onmiddelijk met de deur in huis val, maar uit elkaar gaan, neen dat had ik niet gedacht dat het me ooit zou overkomen.
Net geen 2 weken terug heeft ze het uitgemaakt, na 13jaar en half.

Wist ik het?
Misschien had ik het kunnen zien aankomen, als ik nu achteraf eens goed nadenk over wat er de laatste tijd zoal gaande was. Natuurlijk zitten we hier in de verbouwingen en was mijn eerste zorg natuurlijk ervoor zorgen dat we hier op z'n minst een comfortable leven zouden kunnen leiden. En dat samen met een jong kindje, het is echt druk geweest, te druk waarschijnlijk. Iets meer tijd nemen, ook gewoon voor elkaar, had dit misschien kunnen voorkomen hoewel ik dat niet zeker ben.
Achteraf gezien waren er inderdaad tekenen, maar ik nam alles misschien een beetje te gewoon op, het zal wel beteren eens we weer een plekje hebben waar we deftig kunnen slapen ... . Niet dus, want de kamer is nog niet zo lang geleden afgewerkt, ..., en dan BOEM! Daar stond ik met mijn mond vol tanden euhm, verdriet.

Heel kort daarna wil ze er gaan over praten met een goede collega, ongerust als ik ben vraag ik toch niet te lang weg te blijven. Het werd laat, of vroeg? Het zal wel ergens op de grens gelegen hebben. Hoe was het? Mja, we hebben wel iets voor elkaar ... . Eerlijk is ze wel, maar altijd karig met informatie en alles met mondjesmaat doorgevend.
Nu heeft ze blijkbaar een relatie met hem en ik probeer haar daarin vrij te laten, maar het doet pijn veel pijn. Maar goed, het is zo, ik kan er toch niets aan doen en ik wil zeker de boel niet verder opblazen, dus laat ik begaan en probeer ik ermee te leven.

Ons zoontje geeft me veel steun, gelukkig, anders was ik misschien nu een wrak geweest. Hoe jong hij ook is, een kleutertje, hij begrijpt het niet volledig maar ziet toch het vredriet dat ik heb en wil me troosten. Ik ben ook veel vaker met hem bezig dan voor die 2 weken, renovaties(die me nu even gestolen kunnen worden) weet je wel.

Nu, net geen 2 weken later leven we nog in hetzelfde huis, en plan ik om iets te gaan huren. Om haar rust te geven, maar ikzelf heb er ook nood aan, veel nood. Ik wil zelf alles eens op een rijtje zetten. We hebben afgesproken dat ik even de tijd krijg om iets deftigs te zoeken in de buurt zodat we aan co-ouderschap kunnen gaan doen, telkens een week, ik ben al blij dat ze daar niet verder wil gaan en hem toch niet gaat proberen af te nemen koste wat het kost (je hebt van die gruwelverhalen die uiteindelijk ook erg duur worden).
Ik weet dat het vooral hoop is, maar ik hoop dat ze na een tijdje tot bezinning komt en na een paar deftige gesprekken toch wel verder wil, al is het binnen een jaarnehalf ofzo, als het spaak loopt met haar nieuwe liefde, ze heeft immers wel aangegeven dat we een geweldig team zijn (ook na de break-up). Het zal een harde tijd worden, hopelijk niet te lang, maar ik heb het gevoel dat ik dit niet zo snel zal verwerken.

Voorlopig ben ik erg blij dat ze wel vrienden wil blijven, beste vrienden zelf met af en toe eens een bioscoopje of een avondje samen tv kijken, zoals zij het eerder aanvoelt sinds een hele lange tijd. Hoewel ik hier en daar nog wel echt lieve en verliefde berichtjes van haar kan terugvinden van zeker vorig jaar in de zomer. Iets wat zij dus anders ziet ... .

Hoe raar het klinkt, en soms ben ik helemaal anders van gedachten, maar ik wil nu ook wel eens even appart zijn, eens zonder me zorgen te hoeven maken om iemand, een goed boek lezen en de gedachten volledig verzetten. En daarna kijken wat ik zelf wil, als ik haar er niet bij kan hebben... .

Wat een rotgevoel, het is ook de eerste keer dat ik een break-up zelf meemaak, ze is m'n eerste liefde.
Nu plan ik wel nog een briefje voor haar en een fotoboekje met daarin zo chronologisch mogelijk en wat verhaal, onze 13j en half samen. Vooral de mooie momenten dan, alleen al omdat ze het verdient omdat ik al die tijd met haar heb mogen doorbrengen. Wat zie ik je graag!

Ik heb deze tekst in 2 keer gemaakt, het kan dat er inconsitenties in mijn verhaal geslopen zijn, nujah, het is op zich al een puinhoop in m'n hoofd.
Bedankt dat je dit wil lezen, bedankt dat ik het even allemaal kwijt kon.