Ik weet niet of hier bij de juiste forum ben, maar wil toch mijn verhaal kwijt.

Kerstmis....oud en nieuw, voor mij een periode dat vreugde en verdriet door een dunne lijn gescheiden worden.
Vorig jaar toch een leuke kerst gevierd ondanks mijn liefdesverdriet. Na een relatie van 1.5 jaar.
Ik ben niet bij de pakken neer gaan zitten en heb ondanks alles toch nog veel kunnen ondernemen, op sociaal gebied en gewoon door middel er op uit te gaan.
Mijn zelfvertrouwen was weer een heel eind terug, ik durfde mij weer open te stellen voor contacten met vrouwen.
Het resulteerde in een date wat erg goed aan voelde aan weerskanten. Zijn de stad in geweest, veel gepraat en waren close naar elkaar toe. De gesprekken werden diepgaander. Ik durfde mijn muur te laten zakken.
Toch is het op een teleurstelling uitgedraaid, aan haar kant twijfels, de kriebels waren weg en niet de vinger op de juiste plek weten te leggen waar dat gevoel van afkwam.
Erg moeilijk allemaal, maar ik wilde de pijn niet hebben wat ik toen had en heb haar het beste gewenst en zijn ieder onze eigen weg gegaan. Ook de contacten heb ik helemaal verbroken. Dit ook uit zelfbescherming. Ik was teleur gesteld.
Ik heb dit ook allemaal snel los kunnen laten wat ik zelf niet verwachte, misschien door ervaring.

Geluk dat ik mag hebben dat ik een leuke vriendenkring heb en een familie die voor mij klaar staat en andersom en dat ik toch wel ondernemend ben.

En toch heb ik met de kerst tranen weg moeten pinken, dacht toch weer aan de relatie die ik toen had.
Wat was de tijd mooi, we voelden elkaar goed aan, en ik wilde er voor haar zijn.
Zij had het niet gemakkelijk gehad, veel gepest en haar draai niet weten te vinden in deze maatschappij.
Ik dacht haar gelukkig te kunnen maken, haar uit het dal trekken en samen gaan voor ons geluk.
Ik mis onze fietstochten op een mooie zomerdag door de bossen.
Ik mis onze avondjes gezelligheid.
Ik mis onze strandwandelingen.
Ik mis onze uitstapjes naar een pretpark.
Ik mis zomaar binnen komen gevallen bij onze ouders en grootouder vrienden etc.
Ik mis die warmte.
Ik mis het vroege opstaan en lekker aan het ontbijt te gaan.
Ik ben in een keer een heel familie kwijt waar het zo goed mee klikte.
Ik mis haar lach op haar gezicht.
Ik mis het gekroel en geknuffel en gestoei.
Ik mis mijn 2e thuis.

Waarom heeft dit allemaal zo moeten lopen. Waarom nam ze afstand en probeerde ik met al mijn energie toch het positieve uit het leven te halen en haar muur af te breken. De pijp was op bij mij. Een stukje falen van mij of ging het gewoon niet meer.
Ze is zo in mijn leven gestapt en in een keer ook weer verdwenen, een lege plek daar kijk ik tegen aan zo met deze dagen.
Zomaar in een keer verdwenen. Het enige wat ik heb zijn de herinneringen, de foto`s en brieven.

Het zijn gewoon vragen die nu met deze Kerstdagen op komen bij mij.
Al ben ik nu wel gelukkig, ik ben nu met toch even met mijn gedachte bij toen....

Ik wilde dit even kwijt... hoop hier ook steun te vinden bij anderen.

Gegroet en wil iederen toch ook ondanks het verdriet prettige kerstdagen wensen en een toekomst met veel geluk in 2013.